Ro­dzina to naj­waż­niej­sza grupa spo­łeczna, w któ­rej przy­cho­dzimy na świat i z którą czu­jemy się złą­czeni przez całe ży­cie. Sta­nowi ona na­tu­ralne i nie­za­stą­pione śro­do­wi­sko opiekuńczo-wychowawcze, jest naj­lep­szym prze­kaź­ni­kiem norm po­stę­po­wa­nia, war­to­ści i kul­tury, ma wpływ na na­sze aspi­ra­cje, styl i ja­kość na­szego ży­cia. Ro­dzina jako wspól­nota ży­cia i mi­ło­ści, wy­peł­nia­jąca pra­wi­dłowo funk­cje na­le­żące do jej kom­pe­ten­cji, jest wiel­kim spo­łecz­nym do­brem, które trzeba ochra­niać i wspo­ma­gać.

W obec­nych cza­sach wiele ro­dzin bo­ryka się z róż­no­rod­nymi pro­ble­mami. Bez­ro­bo­cie, ni­skie płace, wzrost kosz­tów utrzy­ma­nia i kształ­ce­nia po­wo­duje zu­bo­że­nie wielu ro­dzin. Za­gro­że­nie sta­no­wią uza­leż­nie­nia od al­ko­holu i nar­ko­ty­ków oraz prze­moc. Mi­gra­cja za­rob­kowa staje się przy­czyną roz­padu więzi emo­cjo­nal­nych w ro­dzi­nie. Upada au­to­ry­tet ro­dzi­ców.

Ro­śnie liczba ro­dzin nie­peł­nych, związ­ków nie­for­mal­nych, związ­ków part­ner­skich po­mię­dzy oso­bami tej sa­mej płci. W mass me­diach zbyt czę­sto spo­ty­kamy się z nie­przy­chyl­nym prze­ka­zem o mał­żeń­stwie i ro­dzi­nie, oswa­ja­niem od­bior­ców z nie­wier­no­ścią i roz­wo­dami, po­wszech­nie wy­stę­pu­jącą prze­mocą, na­ru­sza­niem tra­dy­cyj­nych ról w ro­dzi­nie.

Po­trzebna jest po­wszechna dys­ku­sja nad za­gro­że­niami i pro­ble­mami, na które na­ra­żona jest współ­cze­sna ro­dzina. Po­trze­bu­jemy pro­ro­dzin­nej po­li­tyki pań­stwa, by mło­dzi mieli pracę za­wo­dową, mo­gli zdo­być wła­sne miesz­ka­nie oraz bez obaw utrzy­mać i wy­kształ­cić swoje dzieci. Nie­ro­ze­rwalne mał­żeń­stwo i pełna ro­dzina od­po­wiada na­tu­ral­nej wi­zji czło­wieka. Jest ostoją, w któ­rej kształ­tuje się na­sze czło­wie­czeń­stwo.

Na czas wa­ka­cyj­nego wy­po­czynku, wę­dró­wek i wcza­sów ży­czymy na­szym Czy­tel­ni­kom ra­do­ści i spo­tka­nia z Bo­giem. Warto wsłu­chać się w barwne głosy pta­ków, szmer stru­myka, do­strzec urodę fa­lu­ją­cych traw i ukwie­co­nych łąk. Niech piękno przy­rody bę­dzie in­spi­ra­cja do spo­tka­nia z sobą i bu­do­wa­nia re­la­cji z in­nymi.

dr Jó­zef Wi­niar­ski
re­dak­tor na­czelny

Uczeń zdolny ma roz­wi­niętą wy­obraź­nię twór­czą, ła­twość ucze­nia się oraz sze­roki wa­chlarz za­in­te­re­so­wań. Ucznia sła­bego cha­rak­te­ry­zuje brak za­in­te­re­so­wa­nia przed­mio­tami, trud­no­ści z kon­cen­tra­cją uwagi oraz po­stawa bier­no­ści i re­zy­gna­cji. Każdy uczeń może osią­gnąć suk­ces na swoją miarę, a na­uczy­ciele, pe­da­go­dzy i wy­cho­wawcy po­winni go wspie­rać w tych dą­że­niach. Ist­nieje sporo moż­li­wo­ści kształ­ce­nia zróż­ni­co­wa­nego, po­cząw­szy od in­dy­wi­du­ali­za­cji pro­cesu na­ucza­nia, wła­ściwe mo­ty­wo­wa­nie do pracy, po­bu­dza­nie wiary we wła­sne siły, po współ­dzia­ła­nie z ro­dzi­cami w roz­wią­zy­wa­niu kon­kret­nych pro­ble­mów. W jaki spo­sób kształ­cić ucznia zdol­nego, a jak sła­bego? – pi­szemy we wrze­śnio­wym nu­me­rze.