Es­te­ty­ka ubio­ru, hi­gie­ny, tak­tu i sza­cun­ku wo­bec dru­gich to kwe­stie in­te­re­su­ją­ce ro­dzi­ców, na­uczy­cie­li, a przede wszyst­kim uczniów. Uczeń po­wi­nien dbać o wi­ze­ru­nek szko­ły po­przez od­po­wied­ni strój oraz schlud­ny, es­te­tycz­ny wy­gląd. Re­gu­la­min stro­ju szkol­ne­go jest wspól­nie usta­la­ny przez na­uczy­cie­li, ro­dzi­ców i uczniów. Każ­dy uczeń po­wi­nien go znać, ak­cep­to­wać i prze­strze­gać. W tym re­gu­la­mi­nie ma­my opis stro­ju co­dzien­ne­go, stro­ju ga­lo­we­go oraz ubio­ru nie­ak­cep­to­wa­ne­go. Co­dzien­ny strój szkol­ny nie po­wi­nien za­wie­rać bluzek/sukienek z od­sło­nię­ty­mi ra­mio­na­mi, ple­ca­mi, du­żym de­kol­tem, od­sła­nia­ją­cych brzuch, ubrań prze­świ­tu­ją­cych, czy z na­dru­ka­mi wul­gar­ny­mi, agre­syw­ny­mi, ero­tycz­ny­mi. Je­że­li wszy­scy na­uczy­cie­le i ro­dzi­ce bę­dą sta­wia­li jed­na­ko­we wy­ma­ga­nia w spra­wie es­te­ty­ki szkol­ne­go ubio­ru co­dzien­ne­go i ga­lo­we­go oraz hi­gie­ny ucznia, to efek­ty bę­dą za­do­wa­la­ją­ce.

Mo­da peł­ni istot­ną ro­lę w ży­ciu mło­dzie­ży, ale trze­ba bro­nić uczniów przed bez­kry­tycz­nym jej ule­ga­niu. Ucznio­wie chcą się wy­róż­niać stro­jem, fry­zu­rą, bi­żu­te­rią, ale po­nie­waż strój jest wy­ra­zem sza­cun­ku dla in­nych, po­wi­nien być do­sto­so­wa­ny do miej­sca prze­by­wa­nia i oko­licz­no­ści. Strój co­dzien­ny po­wi­nien być skrom­ny, schlud­ny, a wy­gląd za­dba­ny i czy­sty.

W szko­le nie­zbęd­ny jest ład i po­rzą­dek ze­wnętrz­ny i we­wnętrz­ny, sta­tut, re­gu­la­mi­ny, ład ak­sjo­lo­gicz­ny. W okre­sie dyk­ta­tu mo­dy, tym­cza­so­wo­ści, kon­sump­cjo­ni­zmu trze­ba uczyć mło­de po­ko­le­nie od­cho­dze­nia od kul­tu rze­czy, przy­mu­su po­sia­da­nia mod­nych stro­jów, kon­cen­tro­wa­nia się na po­sia­da­niu. Bied­nym nie jest ten, kto ma ma­ło, ale ten ko­mu ma­ło. Cią­głe zmia­ny w sty­lach ubie­ra­nia się i fry­zu­rach ma­ją od­bi­cie w mo­dzie szkol­nej. Ze­wnętrz­ny wy­gląd ucznia jest waż­ny, ale dąż­my do te­go, aby je­go ozdo­bą by­ły do­bre uczyn­ki, kie­ro­wa­nie się praw­dą, do­strze­ga­nie rze­czy­wi­ste­go pięk­na w so­bie i wo­kół sie­bie.

dr Jó­zef Wi­niar­ski
re­dak­tor na­czel­ny

Nie­peł­no­spraw­ność dziec­ka to ogrom­ne wy­zwa­nie, z któ­rym mu­si się zmie­rzyć wie­lu ro­dzi­ców. Przed ja­ki­mi pro­ble­ma­mi sta­ją ro­dzi­ce? Jak so­bie ra­dzą mat­ki, a jak oj­co­wie? Czy w szko­le jest miej­sce dla nie­peł­no­spraw­nych uczniów? – o tym pi­sze­my w ma­jo­wym nu­me­rze „Wy­cho­waw­cy”.