Język pol­ski jest na­szym do­brem na­ro­do­wym. Wszyscy je­ste­śmy zo­bo­wią­zani do ochrony pol­sz­czy­zny, do po­praw­nego uży­wa­nia i do­sko­na­le­nia na­szego ję­zyka. Słowa utrwa­lają i prze­ka­zują dzie­dzic­two kul­tu­ralne, hi­sto­ryczne, na­ukowe. Słowa zbli­żają lu­dzi, prze­ka­zują na­sze my­śli, od­czu­cia, pra­gnie­nia, tę­sk­noty, na­sze war­to­ści du­chowe. Porozumienie się z dru­gim czło­wie­kiem jest moż­liwe, gdy na­sza wy­po­wiedź jest szczera i au­ten­tyczna, gdy ujaw­niamy swoje prze­ko­na­nia, gdy słowa są ade­kwatne do na­szych my­śli. Zadaniem ro­dziny i szkoły jest ucze­nie kul­tury słowa, na­ucza­nie po­praw­nego i ko­mu­ni­ka­tyw­nego uży­wa­nia ję­zyka pol­skiego.

Obserwujemy po­stę­pu­jącą de­wa­lu­ację słowa, agre­sję wer­balną, dużo gniewu. Padają oskar­że­nia, wy­zwi­ska, drwiny, czę­sto spo­ty­kamy się z po­ni­ża­niem dru­giej osoby. Słowny agre­sor dąży do do­mi­na­cji nad drugą osobą, prze­rywa wy­po­wiedź, kwe­stio­nuje prze­my­śle­nia, po­glądy, ne­guje wszystko. Przemoc słowna jest rów­nież bo­le­sna jak prze­moc fi­zyczna, wy­rzą­dza ogromne szkody psy­chiczne. Należy się bro­nić przed agre­sją wer­balną, mieć wła­sne zda­nie, nie po­zwa­lać się lek­ce­wa­żyć, oskar­żać. Podejmujmy walkę z wul­ga­ry­za­cją ję­zyka, z wy­zwi­skami, krzy­kiem, z próbą do­mi­na­cji nad drugą osobą.

Sporo dzieci wy­cho­wuje się w at­mos­fe­rze krzyku i wy­zwisk. Dzieci po­ni­żane przez wy­zwi­ska, ośmie­szane, do­świad­cza­jące agre­sji słow­nej mają ni­ską sa­mo­ocenę, osią­gają słab­sze wy­niki w na­uce, czę­ściej są agre­sywne wo­bec ró­wie­śni­ków. Przemoc słowna oraz chłód emo­cjo­nalny wo­bec dziecka mają ne­ga­tywny wpływ na jego roz­wój, czę­sto są ba­ga­te­li­zo­wane.

Ważny jest jed­no­lity front wy­cho­waw­czy, by dom i szkoła wpro­wa­dzała młode po­ko­le­nie w ta­jem­nicę i ma­gię słowa, uczyła „dać rze­czy od­po­wied­nie słowo” i sza­cunku dla dru­giego czło­wieka.

dr Józef Winiarski
re­dak­tor na­czelny

Szczegółowe prze­pisy do­ty­czące za­sad we­wnątrz­sz­kol­nego oce­nia­nia, w tym za­pis na­kła­da­jący na szkoły obo­wią­zek okre­śle­nia w sta­tu­cie szcze­gó­ło­wych wa­run­ków i spo­sobu oce­nia­nia we­wnątrz­sz­kol­nego za­wiera Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 3 sierp­nia 2017 r. w spra­wie oce­nia­nia, kla­sy­fi­ko­wa­nia i pro­mo­wa­nia uczniów i słu­cha­czy w szko­łach pu­blicz­nych. Zgodnie z roz­po­rzą­dze­niem, oce­nia­niu we­wnątrz­sz­kol­nemu pod­le­gają osią­gnię­cia edu­ka­cyjne ucznia oraz jego za­cho­wa­nie. Jakie czyn­niki na­leży wziąć pod uwagę, oce­nia­jąc ucznia? Jakie oceny są uwa­żane za nie­spra­wie­dliwe? – pi­szemy w czerw­co­wym nu­me­rze „Wychowawcy”.