Dziec­ko nie­peł­no­spraw­ne to wy­zwa­nie dla ro­dzi­ców, ro­dzi­ny, służ­by zdro­wia, pla­có­wek oświa­to­wych. Ro­dzi­ce dziec­ka nie­peł­no­spraw­ne­go mu­szą opa­no­wać wiel­ki wstrząs emo­cjo­nal­ny i za­jąć się cho­rym dziec­kiem. Mu­szą na­uczyć się żyć z dziec­kiem z nie­peł­no­spraw­no­ścią, zdo­by­wać wia­do­mo­ści o dys­funk­cjach, o da­nym scho­rze­niu, o moż­li­wo­ściach le­cze­nia, re­ha­bi­li­ta­cji, o spe­cjal­nych for­mach kształ­ce­nia i za­bez­pie­cze­niu przy­szło­ści ta­kie­mu dziec­ku. Cho­re dziec­ko ma wpływ na re­la­cje mię­dzy ro­dzi­ca­mi i na ca­łą ro­dzi­nę. Od sa­me­go po­cząt­ku naj­waż­niej­sza jest współ­pra­ca ro­dzi­ców, zro­zu­mie­nie, po­moc, bo opie­ka i wy­cho­wa­nie nie­peł­no­spraw­ne­go dziec­ka wy­czer­pu­je fi­zycz­nie, psy­chicz­nie, ge­ne­ru­je więk­sze wy­dat­ki fi­nan­so­we. Ta­kiej ro­dzi­nie po­trzeb­na jest po­moc spe­cja­li­stów, le­ka­rzy, re­ha­bi­li­tan­tów, te­ra­peu­tów, a tak­że przed­szko­la, szko­ły, przy­ja­ciół, naj­bliż­sze­go śro­do­wi­ska. Ko­niecz­ne jest zro­zu­mie­nie tych ro­dzi­ców oraz two­rze­nie grup wspar­cia dla ro­dzi­ny z dziec­kiem nie­peł­no­spraw­nym.

Co­raz wię­cej się mó­wi i pi­sze o dzie­ciach nie­peł­no­spraw­nych. Ta­kich dzie­ci już się nie ukry­wa przed in­ny­mi, są obej­mo­wa­ne pro­gra­ma­mi po­mo­co­wy­mi. Ale w opi­nii ro­dzi­ców bra­ku­je zor­ga­ni­zo­wa­ne­go sys­te­mu po­mo­cy i wspar­cia dla ro­dzin z dziec­kiem nie­peł­no­spraw­nym. Na co dzień bra­ku­je spe­cja­li­sty, któ­ry do­ra­dza, ukła­da te­ra­pię, wy­bie­ra wspól­nie z ro­dzi­ca­mi od­po­wied­nią dla dziec­ka ścież­kę kształ­ce­nia.

Przed­szko­le, szko­ła jest miej­scem, gdzie dzie­ci nie­peł­no­spraw­ne ba­wią się, uczą, na­wią­zu­ją kon­tak­ty z ró­wie­śni­ka­mi zdro­wy­mi. W pla­ców­kach oświa­to­wych na­le­ży wspie­rać funk­cjo­no­wa­nie ta­kie­go dziec­ka w gru­pie ró­wie­śni­ków, kształ­to­wać pra­wi­dło­we re­la­cje, mą­drze udzie­lać po­mo­cy, nie wy­rę­czać, po­ma­gać w zro­zu­mie­niu in­no­ści dru­gie­go. Dziec­ko nie­peł­no­spraw­ne wy­ma­ga in­dy­wi­du­al­ne­go trak­to­wa­nia, spe­cja­li­stycz­ne­go od­dzia­ły­wa­nia re­wa­li­da­cyj­ne­go, dy­dak­tycz­ne­go, wy­cho­waw­cze­go – spe­cjal­nej or­ga­ni­za­cji pro­ce­su na­ucza­nia, spe­cjal­nych me­tod pra­cy. To jest wy­zwa­nie, szan­sa, by dziec­ko nie­peł­no­spraw­ne czy­ni­ło po­stę­py w roz­wo­ju.

dr Jó­zef Wi­niar­ski
re­dak­tor na­czel­ny

Śro­do­wi­ska LGBT+ pro­mu­ją edu­ka­cję sek­su­al­ną w uję­ciu per­mi­syw­nym. Pod­kre­śla­ją fi­zycz­ną stro­nę sek­su­al­no­ści. W nu­me­rze wa­ka­cyj­nym pi­sze­my o tym, jak wpro­wa­dzo­no ho­mo­sek­su­alizm do prze­strze­ni pu­blicz­nej. Ana­li­zu­je­my sy­tu­ację, któ­ra ma obec­nie miej­sce w na­szym kra­ju. Wy­ja­śnia­my, czy kar­ta LGBT+ jest zgod­na z pra­wem, ja­kie kom­pe­ten­cje ma­ją pre­zy­den­ci miast w tej spra­wie i jak wy­glą­da od­po­wie­dzial­ność Mi­ni­ster­stwa Edu­ka­cji Na­ro­do­wej za pra­wi­dło­wy roz­wój pol­skie­go ucznia.