Twórcą może być każdy z nas. Potencjał twór­czy dziecka jest na­tu­ralny i wręcz nie­ogra­ni­czony. Małe dzieci dzia­łają spon­ta­nicz­nie, nie­kon­wen­cjo­nal­nie. Zadają mnó­stwo py­tań, mają bujną wy­obraź­nię, ory­gi­nalne po­my­sły. W star­szych kla­sach szkoły pod­sta­wo­wej spon­ta­niczna twór­czość ma­leje. Uczniowie stają się bar­dziej kry­tyczni wo­bec swo­ich po­my­słów, oba­wiają się dez­apro­baty ze strony ko­le­gów i na­uczy­cieli. Nauczyciele czę­sto nie do­ce­niają po­my­słów uczniów oraz ich twór­czego po­dej­ścia do pro­blemu. Nie za­bie­gają o ory­gi­nalne po­my­sły uczniów, cza­sem na­rzu­cają sche­ma­tyczne roz­wią­za­nia, mało czasu po­świę­cają na roz­wi­ja­nie za­in­te­re­so­wań i zdol­no­ści twór­czych.
Rozwijanie zdol­no­ści twór­czych dzieci i mło­dzieży jest waż­nym za­da­niem szkoły. Trzeba two­rzyć kli­mat do roz­wi­ja­nia wła­snej twór­czo­ści, do­star­czać wie­dzy, którą uczeń ak­tyw­nie i twór­czo po­znaje i in­ter­pre­tuje rze­czy­wi­stość. Pobudzajmy cie­ka­wość po­znaw­czą ucznia, twórzmy wa­runki, by ak­tyw­nie po­zna­wał i in­ter­pre­to­wał rze­czy­wi­stość, do­ce­niajmy jego kre­atyw­ność, in­no­wa­cyj­ność, nowe po­my­sły. Dbajmy o roz­wój pro­ce­sów po­znaw­czych i zdol­no­ści in­te­lek­tu­al­nych uczniów: spo­strze­gaw­czo­ści, uwagi, wy­obraźni, my­śle­nia, ra­do­ści two­rze­nia. Stosujmy nie­sza­blo­nowe, ak­tywne me­tody pracy: na­ucza­nie pro­ble­mowe, mul­ti­sen­so­ryczne, gry dydaktyczno- sy­mu­la­cyjne, in­sce­ni­za­cje, twór­czość pla­styczną, mu­zyczną. Dzieci i mło­dzież, przy sprzy­ja­ją­cych wa­run­kach, z ra­do­ścią two­rzą dzieła pla­styczne, li­te­rac­kie, mu­zyczne, tech­niczne, a na­wet na­ukowe.
Treningi twór­czo­ści do­ty­czą szcze­gól­nie wy­obraźni – od­twa­rza­nia, uzu­peł­nia­nia, prze­wi­dy­wa­nia oraz spo­so­bów ich re­ali­za­cji i umie­jęt­no­ści prze­ka­za­nia no­wych po­my­słów in­nym. Systematyczne ćwi­cze­nia zdol­no­ści i umie­jęt­no­ści twór­czych kształ­tują czło­wieka kre­atyw­nego. W na­szej pracy pe­da­go­gicz­nej dbajmy o roz­wój ta­len­tów twór­czych dzieci i mło­dzieży.

dr Józef Winiarski
re­dak­tor na­czelny

Podobno słowa sta­no­wią za­le­d­wie 7% war­to­ści prze­kazu, jed­nak re­la­cje mię­dzy­ludz­kie naj­czę­ściej są wy­ra­żane sło­wami. Za po­mocą słów mo­żemy dru­giego czło­wieka zra­nić, ob­ra­zić, za­ata­ko­wać, znisz­czyć jego god­ność i po­czu­cie wła­snej war­to­ści. Coraz czę­ściej w sy­tu­acjach co­dzien­nych oka­zu­jemy lek­ce­wa­że­nie, po­gardę, nie­chęć, a na­wet nie­na­wiść. Czy można mó­wić szcze­rze, nie ra­niąc ni­kogo? Jak słu­chać, by zro­zu­mieć sy­tu­ację roz­mówcy? O tym pi­szemy w ma­jo­wym nu­me­rze „Wychowawcy”.