Mamy zajmujące się „zawodowo” wychowaniem dzieci i prowadzeniem domu często są przez innych członków społeczeństwa w Polsce lekceważone, a nierzadko obrażane jako „lenie”¹, podczas gdy ich praca ma mierzalną wartość². Pracę tę często postrzega się jako „siedzenie w domu”³, podczas gdy kobieta będąca „tylko” żoną i matką pracuje (lub – zostaje w gotowości do pracy) 24 godziny na dobę, bez L-4, przerw na lunch i płatnego urlopu.