Ojciec Paweł Wiktor Mynarz pochodzi ze Śląska Cieszyńskiego. Urodził się w 1937 roku w Górkach Wielkich, jako drugie dziecko z trojga rodzeństwa. Rodzice prowadzili niewielkie gospodarstwo . Po uzyskanej maturze w Liceum Ogólnokształcącym w Wiśle, rozpoczął nowicjat w Opactwie Cystersów w Mogile. Po jego nowicjatu i złożeniu ślubów wieczystych rozpoczął studia teologiczne. Niestety, planowany wyjazd na studia zagraniczne nie doszedł do skutku, z uwagi na odmowę wydania paszportu przez ówczesne władze. Święcenia kapłańskie o. Paweł przyjął z rąk ks. bpa Juliana Groblickiego, 6 kwietnia 1963 roku. Mszę świętą prymicyjną odprawił w rodzinnej parafii w Górkach Wielkich. Na obrazku prymicyjnym o. Pawła Mynarza widnieją słowa: Alleluja! Bogu niech będą dzięki, że uczynił mnie kapłanem w swoim Kościele Świętym w pamiętnym roki Soboru Watykańskiego Drugiego.

Po święceniach, z wielką gorliwością włączył się w katechizację, która wówczas odbywała się w salkach klasztornych. Uczył wówczas dzieci z trzech nowohuckich osiedli! W okresie pracy katechetycznej podjął także, na prośbę Ojca Proboszcza Jacka Stożka, akcję ożywienia Kółek Różańcowych w parafii. Założył przeszło sto nowych Róż (gdy rozpoczynał – w parafii były dwie Róże złożone ze starszych pań). W tym samym czasie organizował też duszpasterstwo pielęgniarek. Na samym początku tego zadania powstał dylemat, gdzie szukać chętnych. Niedaleko szpitala na os. Na Skarpie był hotel dla pielęgniarek. Hotel ze strzegącym wejścia portierem – w tych czasach nikt z ojców cystersów nie zapuszczał się tam na „kolędę”. Tak wspominał to o. Paweł: Postanowiłem przeprowadzić kolędę w tym bloku. Ministrant wrócił z kwaśną miną i zakomunikował mi: Proszę Ojca, katastrofa. Tylko trzy pokoje przyjmują. Powiedziałem do chłopca: Tak? Schowaj swoją kartkę, a my pójdziemy po kolei do każdego pokoju. Przedtem trzeba było jednak „sforsować” portiera, aby mnie wchodzącego do hotelu nie widział. I rozpoczęliśmy kolędę. Dziś, po ponad 50 latach wspominam tę kolędę bardzo mile. Prawie wszystkie obecne w tym czasie pielęgniarki przyjmowały kolędę. Utworzyłem z nich grupę, która przychodziła raz w miesiącu na Msze św. z homilią. Prowadziłem je aż do studiów w 1969 r.¹.

Po kilku latach aktywnej działalności duszpasterskiej o. Mynarz został skierowany do odbycia studiów w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po rocznym stypendium na Uniwersytecie Wiedeńskim i obronie pracy doktorskiej na KUL-u, w 1974 r. powierzono mu opiekę nad Duszpasterstwem Akademickim, w ramach którego m.in. organizował coniedzielne studenckie Msze św. w kościele św. Bartłomieja. Do historii Duszpasterstwa Akademickiego, tzw. „Kominka”, przeszły też opłatkowe spotkania z ks. kardynałem Wojtyłą.

W stanie wojennym o. Mynarz przystąpił do tworzenia ośrodka duszpasterskiego dla nauczycieli, który nazwano „Ostoja”. Tak wspomina tamte chwile p. Maria Tota: Podczas wizytacji kanonicznej w parafii w Nowej Hucie-Mogile, w klasztorze oo. Cystersów biskup S. Smoleński wyraził życzenie spotkania się z nauczycielami. Proboszcz zlecił to zadanie o. Mynarzowi. Tak zrodziło się duszpasterstwo, które objęło nauczycieli nie tylko szkół nowohuckich. Zasadnicze spotkania odbywały się w katakumbach mogilskiego klasztoru w drugie wtorki miesiąca. Umacniały one wiarę, integrowały środowisko, budziły wzajemną ufność, życzliwość i solidarność. Ważną rolę w budowaniu formacji moralnej nauczycieli „Ostoi” były coroczne rekolekcje wielkopostne w Mogile, dni skupienia w klasztorze ss. Karmelitanek w Czernej. Najbardziej oczekiwaną uroczystością w życiu duszpasterstwa był opłatek, który gromadził nawet setki nauczycieli. Od 1985 roku nową formą aktywności duszpasterstwa „Ostoja” były wakacyjne pielgrzymki do państw zachodniej Europy. W pokonywaniu trudności paszportowych, organizacji i aprowizacji o. Paweł był niezastąpiony – swoją modlitwą i ofiarną pracą pokonywał przeszkody. Nieocenioną pomocą w spotkaniach i na szlaku pielgrzymim była jego płynna znajomość języka niemieckiego i francuskiego. Największe emocje i przeżycia były związane z pobytem w Rzymie i spotkaniem z papieżem Janem Pawłem II. „Ostoja” także zawsze licznie uczestniczyła w dorocznej pielgrzymce nauczycieli na Jasną Górę, 1–2 lipca.

W okresie „Solidarności” o. Paweł, z ramienia Kurii Arcybiskupiej w Krakowie, wygłaszał referaty na temat społecznej nauki Kościoła w parafiach archidiecezji. Wyjeżdżał też do internowanych przebywających w Załęczu k. Rzeszowa oraz otaczał opieką rodziny internowanych i więzionych za udział w strajkach.

W drugiej połowie lat 80. był także wykładowcą akademickim (na Papieskiej Akademii Teologicznej i u oo. Paulinów na Skałce).

O. Paweł należy do grupy założycieli naszego miesięcznika (1993), był autorem licznych artykułów z zakresu wychowania. Pełnił też, do września 2020 roku, funkcję asystenta kościelnego „Wychowawcy”.

Od 1994 roku o. Paweł był także dyrektorem Męskiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Bernarda na osiedlu Szklane Domy, którą to funkcję sprawował prawie przez 20 lat.

Za swoją działalność duszpasterską i wychowawczą o. Paweł został wielokrotnie uhonorowany, m.in: w 1993 roku – za zasługi dla oświaty otrzymał Odznakę Honorową MEN-u, a w 2002 roku Medal Komisji Edukacji Narodowej. W 2007 roku został odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski. Ponadto władze Komisji Krajowej Sekcji Oświaty i Wychowania NSZZ „Solidarność” w 2004 roku odznaczyły o. Mynarza Złotą Odznaką, a w 2005 roku, z okazji 25-lecia powstania Związku, Medalem Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”.

oprac. M. Kowal

Bibliografia:

Jackiewicz OCist K., Musiałek-Gacek H., Ludowi Bożemu Nowej Huty w posłudze duszpasterskiej, „Szklane Domy”, Gazeta Parafii MB Częstochowskiej w Krakowie-Nowej Hucie , Listopad 2011.

Strybała A., O. Paweł Mynarz OCist, „Szklane Domy”, Gazeta Parafii MB Częstochowskiej w Krakowie-Nowej Hucie, kwiecień– maj 2019 , nr 4–5 (100–101).

Tota M., O. Paweł Mynarz – twórca nauczycielskiej „Ostoi”, „Wychowawca” 4/2013.