„To, czym dziś jesteśmy, zawdzięczamy wkładowi minionych pokoleń, tętniącemu życiem w naszych żyłach”¹

Natalia Tułasiewicz, córka Adama i Natalii Amalii z domu Bromnik, urodziła się 9 kwietnia 1906 r. w Rzeszowie i została ochrzczona w tamtejszej farze, mimo iż rodzina zamieszkiwała wtedy w Kaniowie Dankowskim, gdzie ojciec urzędnik podczas zaborów objął posadę w straży skarbowej carskiej.

W 1909 roku państwo Tułasiewiczowie przenieśli się do Kęt Śląskich, gdzie oddelegowano Adama, który otrzymał tam stanowisko kierownika placówki skarbowej. Tam Natalia wraz z siostrami rozpoczęła szkołę podstawową, a także przyjęła I Komunię św. Rodzice jako szanowani obywatele, aktywni działacze społeczni, z zamiłowania aktorzy amatorzy, wychowywali szóstkę swoich dzieci w duchu patriotyzmu, autentycznej wiary katolickiej oraz zamiłowania do kultury.

Wraz z awansem ojca od 1916 roku rodzina zamieszkała w Krakowie, gdzie Natalia kontynuowała naukę w szkole u Sióstr Klarysek przy kościele św. Andrzeja w Krakowie, a później w I Prywatnym Gimnazjum Żeńskim na ul. Wolskiej oraz Państwowym Gimnazjum Żeńskim. Rozpoczęła także naukę gry na skrzypcach u prof. Bolesława Kopystyńskiego.

W 1921 roku rodzina przeprowadziła się kolejny raz – do Poznania na ul. Ogrodową, gdzie ojciec przyjął posadę w tamtejszej Izbie Skarbowej tworzonej na odzyskanych ziemiach zachodnich. Natalia uczęszczała do Gimnazjum Sióstr Urszulanek. Uważana była tam za „perłę szkoły”. Przeszła operację gruczołów limfatycznych szczękowych, co uniemożliwiło jej kontynuację doskonalenia gry na skrzypcach. Za wzorem ojca wstąpiła do Sodalicji Mariańskiej, a także ze świetnymi wynikami zdała maturę.

Mając szesnaście lat, będąc świadkiem śmierci kuzynki, zrozumiała, że „żadne ziemskie dobro nie wypełni tak duszy, aby nie tęskniła za czymś piękniejszym”. Uświadomiła sobie, że „tylko Bóg może być tym dobrem ostatecznym, poza które nie sięgamy naszą tęsknotą (…), że wszystko na świecie poza Bogiem ma wartość względną”. Stawiając sobie wtedy pytanie o sens życia, postanowiła, że będzie nim czynienie dobra bliźniemu. Był to moment, jak sama podkreślała, kiedy z dziecka przeobraziła się w dojrzałą dziewczynę.

Więcej – w październikowym numerze “Wychowawcy”: