Edukacja seksualna w wielu krajach Europy zachodniej jest obowiązkowa, m.in. w Niemczech, Szwecji, Wielkiej Brytanii, a także w Kanadzie i niektórych stanach USA. Szkoleniem objęte są nie tylko nastolatki, ale również dzieci dużo młodsze, czasem nawet przedszkolaki. Jednak pomimo ogromnych nakładów na edukację seksualną (w 2010 roku w Anglii wydano 165 mln funtów), skutki są mało efektywne. Dzieci stają się rodzicami, ofiarami pandemii chorób przenoszonych drogą płciową i wielu zranień psychicznych. Masowe ciąże nieletnich nie wynikają z braku wiedzy, bo rodzaje środków antykoncepcyjnych i sposoby ich używania tamtejsza młodzież bardzo dobrze poznała w ramach nauczania szkolnego.Badania wielu profilaktyków potwierdzają tezę, że sama wiedza nie wystarczy. Aby wychować młodego człowieka do odpowiedzialności w każdej sferze życia, szczególnie w sferze płciowości, potrzebna jest formacja, czyli kształtowanie charakteru. Ten aspekt uwzględnia polska szkoła wychowania prorodzinnego. Wypracowane i funkcjonujące od 13 lat integralne ujęcie ludzkiej seksualności (podstawy programowe, programy i podręczniki) można uznać za duże osiągnięcie. Wiedza biologiczna przekazywana jest nastolatkom w kontekście informacji z dziedziny psychologii, etyki i socjologii. Seksualność człowieka ukazana w perspektywie małżeństwa i rodziny nie krzywdzi i nie deprawuje. Jeśli przygotowany nauczyciel (nie ginekolog czy seksuolog, który nie ma wykształcenia pedagogicznego!) dobrze poprowadzi ten niełatwy, ale potrzebny przedmiot „wychowanie do życia w rodzinie”, wówczas rodzice polskich dzieci nie powinni mieć obaw. A jeśli, mimo wszystko, nie zechcą posyłać swoich dzieci na te zajęcia, polskie władze oświatowe, respektując artykuł 48. Konstytucji RP, dają im to prawo.

Głównym zadaniem polskiej szkoły w dziedzinie wychowania prorodzinnego jest wspieranie dzieci i młodzieży w ich harmonijnym rozwoju, aby mogły kiedyś założyć szczęśliwe rodziny i dorosły do odpowiedzialnego rodzicielstwa.

dr Józef Winiarski
redaktor naczelny