Żałoba po śmierci pa­pieża Jana Pawła II była naj­waż­niej­szym wy­da­rze­niem 2005 roku. Tysiące wier­nych na mszach świę­tych i oko­licz­no­ścio­wych kon­cer­tach, spon­ta­niczne mar­sze, ty­siące pło­ną­cych zni­czy. Wołanie ty­sięcy osób: Santo sub­ito.

Santo sub­ito wy­pełni się 1 maja 2011 roku. Ważnym wy­da­rze­niem tego roku bę­dzie be­aty­fi­ka­cja Jana Pawła II, który był uoso­bie­niem do­bra, prawdy, mą­dro­ści i świę­to­ści. Życie i pon­ty­fi­kat Ojca Świętego Jana Pawła II na za­wsze zo­stał wpi­sany w na­szą pa­mięć, w hi­sto­rię Kościoła, Polski i świata. Ojciec Święty wo­łał, na­uczał, po­ru­szał su­mie­nia ludz­kie. Szukał lu­dzi w miej­scu ich za­miesz­ka­nia, do­cie­rał do naj­od­le­glej­szych za­kąt­ków Ziemi. Pochylał się nad cho­rymi, bied­nymi, za­gu­bio­nymi, bło­go­sła­wił wszyst­kim w co­dzien­nym wy­siłku ży­cia. Ukazywał wiel­kość i god­ność każ­dego czło­wieka jako osoby. Nauczał, że osoba ludzka urze­czy­wist­nia się przez mi­łość, dla­tego wła­ści­wym od­nie­sie­niem do osoby jest umi­ło­wa­nie jej.

Podejmował wiele ini­cja­tyw na rzecz eku­me­ni­zmu, po­jed­na­nia mię­dzy na­ro­dami. Pozostawił bo­gate prze­sła­nie dla ludz­ko­ści, był rzecz­ni­kiem Bożej mi­ło­ści do czło­wieka, mi­ło­ści czło­wieka do Boga i dru­giego czło­wieka.

Najważniejsze we­zwa­nie Ojca Świętego to apel o mo­dli­twę: Módlcie się i kształ­tuj­cie po­przez mo­dli­twę swoje ży­cie. Ochraniał m.in. ta­kie do­bra, jak: mał­żeń­stwo, ro­dzina i ży­cie. Kochał dzieci i mło­dzież, czę­sto się z nimi spo­ty­kał, uczył ich łą­cze­nia wie­dzy, wiary, kul­tury i ży­cia.

Wielkość i świę­tość Jana Pawła II winna być na­szym prze­wod­ni­kiem w wy­cho­wa­niu do war­to­ści. Przykład Jego ży­cia jest za­chętą do bu­do­wa­nia cy­wi­li­za­cji mi­ło­ści, mi­ło­ści Boga i czło­wieka. Nauczanie pa­pie­skie na­leży zgłę­biać, wy­peł­niać swoim ży­ciem, przy­bli­żać mło­demu po­ko­le­niu – na tym winno po­le­gać na­sze przy­go­to­wa­nie do be­aty­fi­ka­cji Wielkiego Człowieka, Polaka, Papieża.

Ojciec Święty po­zo­staje z nami po­przez swoje na­ucza­nie i dzia­ła­nia. On czuwa nad lo­sem Polski i świata.

dr Józef Winiarski
re­dak­tor na­czelny