Ochrona ży­cia czło­wieka od chwili po­czę­cia aż do na­tu­ral­nej śmierci jest po­win­no­ścią każ­dego z nas. Budowanie cy­wi­li­za­cji ży­cia wy­maga jed­no­znacz­nej po­stawy w kwe­stii po­czątku za­ist­nie­nia osoby, an­ty­kon­cep­cji, abor­cji, sztucz­nego za­płod­nie­nia.

Jesteśmy dziś nie­jed­no­krot­nie świad­kami od­rzu­ca­nia fun­da­men­tal­nego prawa do ży­cia czło­wieka jesz­cze nie uro­dzo­nego i tego, który jest u kresu swej drogi. Według „no­wej mo­ral­no­ści” prawo do ży­cia może mieć czło­wiek, który do­ro­śnie do pew­nych stan­dar­dów: bę­dzie nie­za­leżny i przy­datny dla in­nych. Samo ist­nie­nie czło­wieka prze­staje być wy­star­cza­ją­cym po­wo­dem, aby sza­no­wać jego prawo do ży­cia. Jest to szcze­gólne za­gro­że­nie, bo skie­ro­wane do czło­wieka nie na­ro­dzo­nego ze strony czło­wieka na­ro­dzo­nego. Człowiek nie na­ro­dzony jest skraj­nie bez­bronny. Jego los (‚być albo nie być’) jest zdany na do­brą wolę tych, od któ­rych jest za­leżny. Tymczasem każde dziecko winno być trak­to­wane jako wielki dar dla ro­dzi­ców i ca­łej ludz­ko­ści. Dziecko po­częte w praw­dzi­wej mi­ło­ści jest przyj­mo­wane z sza­cun­kiem i mi­ło­ścią, jest bez­pieczne. Dziecko ko­chane jest dziec­kiem szczę­śli­wym.

Najlepszym śro­do­wi­skiem wy­cho­waw­czym dla dziecka jest ro­dzina, ro­dzina szczę­śliwa, która służy roz­wo­jowi dzieci oraz ro­dzi­ców. Atmosfera domu ro­dzin­nego za­leży od przy­ję­tego sys­temu war­to­ści i spo­sobu ży­cia. W pol­skich ro­dzi­nach i w pol­skim spo­łe­czeń­stwie wzra­sta sza­cu­nek dla ży­cia czło­wieka od po­czę­cia aż po na­tu­ralny kres.

Zauważa się rów­nież spa­dek spo­łecz­nej ak­cep­ta­cji za­cho­wań go­dzą­cych w ży­cie ludz­kie – abor­cji i eu­ta­na­zji. Jest to za­sługa spo­łecz­nego na­ucza­nia Kościoła oraz dzia­łal­no­ści obroń­ców ży­cia. Jednak jesz­cze wiele osób musi przy­jąć prawdę, że czło­wiek nie jest rze­czą ale osobą, któ­rej ży­cie jest święte.

Wychowujmy mło­dzież do pięk­nej i od­po­wie­dzial­nej mi­ło­ści, do po­sza­no­wa­nia ży­cia ludz­kiego, do afir­ma­cji czło­wieka, do bu­do­wa­nia oso­bi­stego szczę­ścia we­dług okre­ślo­nej hie­rar­chii war­to­ści. Uczmy oka­zy­wa­nia wdzięcz­no­ści za ży­cie, które jest wiel­kim da­rem oraz po­sza­no­wa­nia god­no­ści czło­wieka, która jako war­tość jest do wy­pra­co­wa­nia w każ­dym z nas.

dr Józef Winiarski
re­dak­tor na­czelny