Ochro­na ży­cia czło­wie­ka od chwi­li po­czę­cia aż do na­tu­ral­nej śmier­ci jest po­win­no­ścią każ­de­go z nas. Bu­do­wa­nie cy­wi­li­za­cji ży­cia wy­ma­ga jed­no­znacz­nej po­sta­wy w kwe­stii po­cząt­ku za­ist­nie­nia oso­by, an­ty­kon­cep­cji, abor­cji, sztucz­ne­go za­płod­nie­nia.

Je­ste­śmy dziś nie­jed­no­krot­nie świad­ka­mi od­rzu­ca­nia fun­da­men­tal­ne­go pra­wa do ży­cia czło­wie­ka jesz­cze nie uro­dzo­ne­go i te­go, któ­ry jest u kre­su swej dro­gi. We­dług „no­wej mo­ral­no­ści” pra­wo do ży­cia mo­że mieć czło­wiek, któ­ry do­ro­śnie do pew­nych stan­dar­dów: bę­dzie nie­za­leż­ny i przy­dat­ny dla in­nych. Sa­mo ist­nie­nie czło­wie­ka prze­sta­je być wy­star­cza­ją­cym po­wo­dem, aby sza­no­wać je­go pra­wo do ży­cia. Jest to szcze­gól­ne za­gro­że­nie, bo skie­ro­wa­ne do czło­wie­ka nie na­ro­dzo­ne­go ze stro­ny czło­wie­ka na­ro­dzo­ne­go. Czło­wiek nie na­ro­dzo­ny jest skraj­nie bez­bron­ny. Je­go los (‚być al­bo nie być’) jest zda­ny na do­brą wo­lę tych, od któ­rych jest za­leż­ny. Tym­cza­sem każ­de dziec­ko win­no być trak­to­wa­ne ja­ko wiel­ki dar dla ro­dzi­ców i ca­łej ludz­ko­ści. Dziec­ko po­czę­te w praw­dzi­wej mi­ło­ści jest przyj­mo­wa­ne z sza­cun­kiem i mi­ło­ścią, jest bez­piecz­ne. Dziec­ko ko­cha­ne jest dziec­kiem szczę­śli­wym.

Naj­lep­szym śro­do­wi­skiem wy­cho­waw­czym dla dziec­ka jest ro­dzi­na, ro­dzi­na szczę­śli­wa, któ­ra słu­ży roz­wo­jo­wi dzie­ci oraz ro­dzi­ców. At­mos­fe­ra do­mu ro­dzin­ne­go za­le­ży od przy­ję­te­go sys­te­mu war­to­ści i spo­so­bu ży­cia. W pol­skich ro­dzi­nach i w pol­skim spo­łe­czeń­stwie wzra­sta sza­cu­nek dla ży­cia czło­wie­ka od po­czę­cia aż po na­tu­ral­ny kres.

Za­uwa­ża się rów­nież spa­dek spo­łecz­nej ak­cep­ta­cji za­cho­wań go­dzą­cych w ży­cie ludz­kie – abor­cji i eu­ta­na­zji. Jest to za­słu­ga spo­łecz­ne­go na­ucza­nia Ko­ścio­ła oraz dzia­łal­no­ści obroń­ców ży­cia. Jed­nak jesz­cze wie­le osób mu­si przy­jąć praw­dę, że czło­wiek nie jest rze­czą ale oso­bą, któ­rej ży­cie jest świę­te.

Wy­cho­wuj­my mło­dzież do pięk­nej i od­po­wie­dzial­nej mi­ło­ści, do po­sza­no­wa­nia ży­cia ludz­kie­go, do afir­ma­cji czło­wie­ka, do bu­do­wa­nia oso­bi­ste­go szczę­ścia we­dług okre­ślo­nej hie­rar­chii war­to­ści. Uczmy oka­zy­wa­nia wdzięcz­no­ści za ży­cie, któ­re jest wiel­kim da­rem oraz po­sza­no­wa­nia god­no­ści czło­wie­ka, któ­ra ja­ko war­tość jest do wy­pra­co­wa­nia w każ­dym z nas.

dr Jó­zef Wi­niar­ski
re­dak­tor na­czel­ny