Najważniejszą wspól­notę wy­cho­waw­czą sta­nowi ro­dzina. To ro­dzice mają nie­zby­walne prawo i obo­wią­zek wy­cho­wa­nia dziecka – po­winni za­pew­nić sprzy­ja­jące wa­runki do jego roz­woju fi­zycz­nego, in­te­lek­tu­al­nego, du­cho­wego, do­star­czać wzo­rów do­brego ży­cia, dać po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa, tro­ski i mi­ło­ści. W ro­dzi­nie dziecko prze­żywa smutki i ra­do­ści, uczy się żyć z in­nymi i dla in­nych, kry­tycz­nie my­śleć i mą­drze ko­chać, przy­swaja sys­tem war­to­ści.

Niestety, wpływ wy­cho­waw­czy ro­dziny ma­leje. Wielu ro­dzi­ców nie po­trafi bądź nie chce ko­rzy­stać z ogrom­nej szansy wy­cho­waw­czej domu ro­dzin­nego. Brakuje cie­pła ro­dzin­nego, mi­ło­ści do dziecka, dziecko czuje się sa­motne, wy­ob­co­wane z ro­dziny.

Niewydolność wy­cho­waw­cza ro­dziny i kło­poty szkolne czę­sto pro­wa­dzą dziecko do grupy na­zwa­nej „dziećmi ulicy”. Są to osoby nie­peł­no­let­nie, spę­dza­jące wiele czasu bez­pro­duk­tyw­nie poza do­mem, poza szkołą, naj­czę­ściej w cen­trach han­dlo­wych, na dwor­cach, na osie­dlach, w blo­ko­wi­skach. Nieletni uczest­nicy ży­cia ulicz­nego prze­ja­wiają agre­sję słowną i fi­zyczną, palą pa­pie­rosy, piją al­ko­hol, kradną, za­ży­wają nar­ko­tyki, upra­wiają pro­sty­tu­cję, in­te­re­sują się por­no­gra­fią.

Rodzice po­winni za­bie­gać o wła­ściwy kli­mat wy­cho­waw­czy w domu oraz we wszyst­kich wspól­no­tach wy­cho­waw­czych, w któ­rych ich dziecko prze­bywa, bu­do­wać z in­nymi part­ner­stwo na rzecz wy­cho­wa­nia dzieci. Wybierać dla dziecka do­bre przed­szkole, do­brą szkołę, do­bre pro­gramy radiowo−telewizyjne, od­po­wied­nią książkę, film, grę kom­pu­te­rową, do­brą wspól­notę wy­cho­waw­czą. Być wraż­li­wymi na po­trzeby, na różne za­wi­ro­wa­nia w roz­woju psy­cho­spo­łecz­nym dziecka.

Środki spo­łecz­nego prze­kazu nie mogą ma­mić mło­dych lu­dzi ilu­zją ła­twego szczę­ścia, ży­cia bez so­lid­nej na­uki, sta­wia­nia so­bie wy­ma­gań, po­no­sze­nia od­po­wie­dzial­no­ści za sie­bie i in­nych, ży­cia bez obo­wiąz­ków, bez pracy. To de­mo­ra­li­zuje mło­dych lu­dzi, utrud­nia dzia­ła­nia wy­cho­waw­cze domu i szkoły.

Partnerstwo na rzecz wy­cho­wa­nia winni two­rzyć ro­dzice, Kościół, przed­szkole, szkoła, grupy ró­wie­śni­cze, osoby od­po­wie­dzialne za środki spo­łecz­nego prze­kazu. Współpartnerzy po­winni do­ce­niać moż­li­wo­ści wy­cho­waw­cze ro­dziny i wspie­rać ją w wy­peł­nia­niu tego za­da­nia.

Od wy­cho­wa­nia za­leży na­sze co­dzienne ży­cie, re­la­cje mię­dzy­ludz­kie, sto­sunki spo­łeczne, po­kój w nas i wo­kół nas.

dr Józef Winiarski
re­dak­tor na­czelny