Naj­waż­niej­szą wspól­no­tę wy­cho­waw­czą sta­no­wi ro­dzi­na. To ro­dzi­ce ma­ją nie­zby­wal­ne pra­wo i obo­wią­zek wy­cho­wa­nia dziec­ka – po­win­ni za­pew­nić sprzy­ja­ją­ce wa­run­ki do je­go roz­wo­ju fi­zycz­ne­go, in­te­lek­tu­al­ne­go, du­cho­we­go, do­star­czać wzo­rów do­bre­go ży­cia, dać po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa, tro­ski i mi­ło­ści. W ro­dzi­nie dziec­ko prze­ży­wa smut­ki i ra­do­ści, uczy się żyć z in­ny­mi i dla in­nych, kry­tycz­nie my­śleć i mą­drze ko­chać, przy­swa­ja sys­tem war­to­ści.

Nie­ste­ty, wpływ wy­cho­waw­czy ro­dzi­ny ma­le­je. Wie­lu ro­dzi­ców nie po­tra­fi bądź nie chce ko­rzy­stać z ogrom­nej szan­sy wy­cho­waw­czej do­mu ro­dzin­ne­go. Bra­ku­je cie­pła ro­dzin­ne­go, mi­ło­ści do dziec­ka, dziec­ko czu­je się sa­mot­ne, wy­ob­co­wa­ne z ro­dzi­ny.

Nie­wy­dol­ność wy­cho­waw­cza ro­dzi­ny i kło­po­ty szkol­ne czę­sto pro­wa­dzą dziec­ko do gru­py na­zwa­nej „dzieć­mi uli­cy”. Są to oso­by nie­peł­no­let­nie, spę­dza­ją­ce wie­le cza­su bez­pro­duk­tyw­nie po­za do­mem, po­za szko­łą, naj­czę­ściej w cen­trach han­dlo­wych, na dwor­cach, na osie­dlach, w blo­ko­wi­skach. Nie­let­ni uczest­ni­cy ży­cia ulicz­ne­go prze­ja­wia­ją agre­sję słow­ną i fi­zycz­ną, pa­lą pa­pie­ro­sy, pi­ją al­ko­hol, krad­ną, za­ży­wa­ją nar­ko­ty­ki, upra­wia­ją pro­sty­tu­cję, in­te­re­su­ją się por­no­gra­fią.

Ro­dzi­ce po­win­ni za­bie­gać o wła­ści­wy kli­mat wy­cho­waw­czy w do­mu oraz we wszyst­kich wspól­no­tach wy­cho­waw­czych, w któ­rych ich dziec­ko prze­by­wa, bu­do­wać z in­ny­mi part­ner­stwo na rzecz wy­cho­wa­nia dzie­ci. Wy­bie­rać dla dziec­ka do­bre przed­szko­le, do­brą szko­łę, do­bre pro­gra­my radiowo−telewizyjne, od­po­wied­nią książ­kę, film, grę kom­pu­te­ro­wą, do­brą wspól­no­tę wy­cho­waw­czą. Być wraż­li­wy­mi na po­trze­by, na róż­ne za­wi­ro­wa­nia w roz­wo­ju psy­cho­spo­łecz­nym dziec­ka.

Środ­ki spo­łecz­ne­go prze­ka­zu nie mo­gą ma­mić mło­dych lu­dzi ilu­zją ła­twe­go szczę­ścia, ży­cia bez so­lid­nej na­uki, sta­wia­nia so­bie wy­ma­gań, po­no­sze­nia od­po­wie­dzial­no­ści za sie­bie i in­nych, ży­cia bez obo­wiąz­ków, bez pra­cy. To de­mo­ra­li­zu­je mło­dych lu­dzi, utrud­nia dzia­ła­nia wy­cho­waw­cze do­mu i szko­ły.

Part­ner­stwo na rzecz wy­cho­wa­nia win­ni two­rzyć ro­dzi­ce, Ko­ściół, przed­szko­le, szko­ła, gru­py ró­wie­śni­cze, oso­by od­po­wie­dzial­ne za środ­ki spo­łecz­ne­go prze­ka­zu. Współ­part­ne­rzy po­win­ni do­ce­niać moż­li­wo­ści wy­cho­waw­cze ro­dzi­ny i wspie­rać ją w wy­peł­nia­niu te­go za­da­nia.

Od wy­cho­wa­nia za­le­ży na­sze co­dzien­ne ży­cie, re­la­cje mię­dzy­ludz­kie, sto­sun­ki spo­łecz­ne, po­kój w nas i wo­kół nas.

dr Jó­zef Wi­niar­ski
re­dak­tor na­czel­ny