Zadaniem rodziny, szkoły jest wychowanie młodego pokolenia do pięknej, odpowiedzialnej miłości, do dojrzałości fizycznej, intelektualnej, duchowej, do kultury życia płciowego. Dojrzała osobowość łączy sferę cielesną z duchową, pozwala kontrolować pragnienia seksualne i kierować nimi, łączy seksualność z czystością. Należy uczyć młodych pięknej miłości, opartej na zaufaniu i odpowiedzialności za siebie i kochaną osobę, łączenia daru płodności z małżeństwem i rodziną. Propaganda środowisk homoseksualnych oraz standardy WHO zachęcają do rozwiązłości seksualnej. Takie postępowanie niszczy godność człowieka, jego poczucie wstydu, rozbudza pożądanie seksualne. Seksedukacja prowadzi do obniżenia wieku inicjacji seksualnej, przemocy seksualnej, niskiej samooceny, unicestwiania więzi społecznych, zaniku norm moralnych. Promowanie postaw homoseksualnych i ideologii gender jest sprzeczne z naturą i z moralnością chrześcijańską, prowadzi do demoralizacji młodego pokolenia. Człowiek dla człowieka staje się przedmiotem pożądania a nie osobą godną miłości i szacunku. Niszczy się świętość małżeństwa i rodziny. Czytaj dalej →

Dziecko niepełnosprawne to wyzwanie dla rodziców, rodziny, służby zdrowia, placówek oświatowych. Rodzice dziecka niepełnosprawnego muszą opanować wielki wstrząs emocjonalny i zająć się chorym dzieckiem. Muszą nauczyć się żyć z dzieckiem z niepełnosprawnością, zdobywać wiadomości o dysfunkcjach, o danym schorzeniu, o możliwościach leczenia, rehabilitacji, o specjalnych formach kształcenia i zabezpieczeniu przyszłości takiemu dziecku. Chore dziecko ma wpływ na relacje między rodzicami i na całą rodzinę. Od samego początku najważniejsza jest współpraca rodziców, zrozumienie, pomoc, bo opieka i wychowanie niepełnosprawnego dziecka wyczerpuje fizycznie, psychicznie, generuje większe wydatki finansowe. Takiej rodzinie potrzebna jest pomoc specjalistów, lekarzy, rehabilitantów, terapeutów, a także przedszkola, szkoły, przyjaciół, najbliższego środowiska. Konieczne jest zrozumienie tych rodziców oraz tworzenie grup wsparcia dla rodziny z dzieckiem niepełnosprawnym. Czytaj dalej →

Estetyka ubioru, higieny, taktu i szacunku wobec drugich to kwestie interesujące rodziców, nauczycieli, a przede wszystkim uczniów. Uczeń powinien dbać o wizerunek szkoły poprzez odpowiedni strój oraz schludny, estetyczny wygląd. Regulamin stroju szkolnego jest wspólnie ustalany przez nauczycieli, rodziców i uczniów. Każdy uczeń powinien go znać, akceptować i przestrzegać. W tym regulaminie mamy opis stroju codziennego, stroju galowego oraz ubioru nieakceptowanego. Codzienny strój szkolny nie powinien zawierać bluzek/sukienek z odsłoniętymi ramionami, plecami, dużym dekoltem, odsłaniających brzuch, ubrań prześwitujących, czy z nadrukami wulgarnymi, agresywnymi, erotycznymi. Jeżeli wszyscy nauczyciele i rodzice będą stawiali jednakowe wymagania w sprawie estetyki szkolnego ubioru codziennego i galowego oraz higieny ucznia, to efekty będą zadowalające. Moda pełni istotną rolę w życiu młodzieży, ale trzeba bronić uczniów przed bezkrytycznym jej uleganiu. Uczniowie chcą się wyróżniać strojem, fryzurą, biżuterią, ale ponieważ strój jest wyrazem szacunku dla innych, powinien być dostosowany do miejsca przebywania i okoliczności. Strój codzienny powinien być skromny, schludny, a wygląd zadbany i czysty. Czytaj dalej →

Okres dojrzewania to czas rodzenia się na nowo człowieka, czas buntu, wzlotów i upadków, zakochiwania się i rozstawania. Dziewczęta i chłopcy zakochują się szybko i bez pamięci, nie widząc świata poza swoją sympatią. Liczy się tylko czas spędzony z tą osobą lub czas poświęcony na myślenie o tej osobie. Pierwsza miłość buduje poczucie własnej wartości, testuje swoją atrakcyjność i pozycję w grupie. Atrakcyjność interpersonalna zależy od urody, chęci przebywania z daną osobą, od szczerości, życzliwości, od interesowania się drugą osobą. Nastolatek musi przeżyć młodzieńcze uniesienia, by przygotować się na jedyną, wielką i dojrzałą miłość. Od pozytywnych doświadczeń w tym okresie zależy, czy będzie nawiązywał prawidłowe relacje w dorosłości. Zauroczenie, zakochanie, przyjaźń to etapy nastoletniej miłości. Niekiedy trwają długo i kończą się udanym, szczęśliwym małżeństwem dorosłych osób. Temat zakochania, miłości, seksualności należy podejmować z nastolatkami. Miłość to najpiękniejsze i najważniejsze uczucie. „Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą, nie dopuszcza się bezwstydu” (1Kor). Czytaj dalej →

Stres pojawia się wtedy, gdy musimy przystosować się do nowej, trudnej sytuacji, gdy przeszkody utrudniają nam osiągnięcie zamierzonego celu. Bodźce wywołujące stres tkwią w świecie fizycznym, środowisku społecznym, w naszej psychice. Na te negatywne bodźce reagujemy zgodnie z naszą odpornością psychofizyczną. Różnice indywidualne powodują, że to samo wydarzenie dla jednej osoby będzie stresujące, a dla innej – nie. Silny i długotrwały stres paraliżuje, wyczerpuje energię niezbędną do odnalezienia się w niekorzystnej sytuacji, niszczy dobrostan człowieka. Z sytuacjami stresującymi spotykamy się w szkole. Codzienna troska nauczyciela o rozwój każdego ucznia jest dużym obciążeniem psychicznym. Czynniki stresogenne to ocenianie działań dydaktyczno-wychowawczych przez ucznia, rodzica, nadzór pedagogiczny, upadający autorytet nauczyciela, awans zawodowy, potrzeba ustawicznego dokształcania się, trudni uczniowie, wygórowane oczekiwania społeczne, niekorzystne relacje interpersonalne, praca w trudnych warunkach. Dla uczniów stresujące jest szkolne ocenianie, ciągłe sprawdziany, nadmiar obowiązków, stawianie wymagań przekraczających możliwości ucznia, trudne relacje z nauczycielami i rówieśnikami, brak czasu na wypoczynek. Czytaj dalej →

Dla pewnej grupy dzieci i młodzieży, których potrzeby nie są zaspokajane w domu rodzinnym, czyli w miejscu prawidłowego rozwoju i wychowania, potrzebna jest opieka zastępcza. Ta opieka powinna być uzupełnieniem pieczy rodzicielskiej, mając charakter tymczasowy, bo każde dziecko ma prawo do wychowywania się w rodzinie. W Polsce opieką zastępczą objęto ponad 20 tysięcy dzieci, z których tylko ok. 3% to sieroty naturalne (pozostałe to sieroty społeczne). Zdecydowana większość tych dzieci przebywa w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, w domach dziecka. Mała liczba dzieci wychowuje się w rodzinach adopcyjnych, w rodzinach zastępczych, w rodzinnych domach dziecka. Rodziny adopcyjne i zastępcze negatywnie oceniają politykę finansową państwa na rzecz dzieci niepełnosprawnych. Dom dziecka, całodobowa placówka opiekuńczo-wychowawcza, jest nienaturalnym środowiskiem wychowawczym. W tej formie opieki trudno zapewnić dziecku przygotowanie do godnego, samodzielnego i odpowiedzialnego życia. Wychowankowie nabywają wiele negatywnych nawyków: wszystko im się należy, a sztuka przeżycia polega na lawirowaniu. W wielu krajach Europy nie funkcjonują domy dziecka, w Polsce są rozwiązaniem faworyzowanym wśród form opieki nad osieroconymi i porzuconymi dziećmi. Czytaj dalej →