Wspomaganie wszechstronnego rozwoju ucznia jest najważniejszym celem edukacji. To uczeń, osoba ludzka rozumna, wolna, obdarzona godnością, jest podmiotem wszelkich działań pedagogicznych. Uczeń jest osobą nieskończenie wartościową, jednością niepowtarzalną, o ogromnych możliwościach rozwoju. Personalizm traktuje człowieka całościowo, podkreśla jego godność, pomaga mu ją zrozumieć i doświadczyć. W wychowaniu personalistycznym niezbędne jest poszanowanie wolności wychowanka, odpowiedzialność za niego i afirmacja jego osoby. Trzeba wiedzieć, kogo i po co wychowujemy. Człowiek to byt wieczny. W trakcie swego rozwoju staje się osoba dojrzała, samodzielna i odpowiedzialna, która wie, co jest dobrem i co jest podstawa jego wyborów. Czytaj dalej →

Media są wszechobecne w naszym codziennym życiu. Nadmierne i bezrefleksyjne korzystanie z mediów oraz szukanie kryjówki w świecie wirtualnym jest niebezpieczne. Współczesnym wymogiem edukacyjnym jest prowadzenie edukacji medialnej, kształtowanie i rozwijanie umiejętności odpowiedzialnego korzystania z mediów oraz tworzenia i nadawania przekazów medialnych. Formy i technologie przekazu ustawicznie się rozwijają, umożliwiają postęp cywilizacyjny, ale są też zagrożeniem dla człowieka. Dzieci nie radzą sobie z nadmiarem bodźców generowanych przez świat wirtualny, stają się znerwicowane, agresywne, mają problemy z koncentracją uwagi, z pamięcią, z opanowaniem wiedzy, z myśleniem, z nawiązywaniem prawidłowych relacji z innymi. W świecie wirtualnym stykają się z nietolerancją, przemocą, agresją, z aspołecznymi zachowaniami, pornografią, prześladowaniem, wyśmiewaniem, zastraszaniem, z tzw. cyberprzemocą. Mają mniej czasu na wypoczynek, na sen, są znużeni, zmęczeni, pozbawieni ambitnych zainteresowań. Młodzi ludzie są stałymi uczestnikami rzeczywistości kreowanej, nieistniejącej, w której prawdziwość wierzą bardziej niż w realnie otaczający ich świat. Odbieranie i wysyłanie informacji towarzyszy dzieciom i młodzieży wszędzie i niemal zawsze. Powinni umieć odróżniać prawdę od fałszu, dobro od zła, unikać manipulacji, uzależnienia od mediów, rozsądnie korzystać z medialnej mnogości. Czytaj dalej →

Zadaniem rodziny, szkoły jest wychowanie młodego pokolenia do pięknej, odpowiedzialnej miłości, do dojrzałości fizycznej, intelektualnej, duchowej, do kultury życia płciowego. Dojrzała osobowość łączy sferę cielesną z duchową, pozwala kontrolować pragnienia seksualne i kierować nimi, łączy seksualność z czystością. Należy uczyć młodych pięknej miłości, opartej na zaufaniu i odpowiedzialności za siebie i kochaną osobę, łączenia daru płodności z małżeństwem i rodziną. Propaganda środowisk homoseksualnych oraz standardy WHO zachęcają do rozwiązłości seksualnej. Takie postępowanie niszczy godność człowieka, jego poczucie wstydu, rozbudza pożądanie seksualne. Seksedukacja prowadzi do obniżenia wieku inicjacji seksualnej, przemocy seksualnej, niskiej samooceny, unicestwiania więzi społecznych, zaniku norm moralnych. Promowanie postaw homoseksualnych i ideologii gender jest sprzeczne z naturą i z moralnością chrześcijańską, prowadzi do demoralizacji młodego pokolenia. Człowiek dla człowieka staje się przedmiotem pożądania a nie osobą godną miłości i szacunku. Niszczy się świętość małżeństwa i rodziny. Czytaj dalej →

Dziecko niepełnosprawne to wyzwanie dla rodziców, rodziny, służby zdrowia, placówek oświatowych. Rodzice dziecka niepełnosprawnego muszą opanować wielki wstrząs emocjonalny i zająć się chorym dzieckiem. Muszą nauczyć się żyć z dzieckiem z niepełnosprawnością, zdobywać wiadomości o dysfunkcjach, o danym schorzeniu, o możliwościach leczenia, rehabilitacji, o specjalnych formach kształcenia i zabezpieczeniu przyszłości takiemu dziecku. Chore dziecko ma wpływ na relacje między rodzicami i na całą rodzinę. Od samego początku najważniejsza jest współpraca rodziców, zrozumienie, pomoc, bo opieka i wychowanie niepełnosprawnego dziecka wyczerpuje fizycznie, psychicznie, generuje większe wydatki finansowe. Takiej rodzinie potrzebna jest pomoc specjalistów, lekarzy, rehabilitantów, terapeutów, a także przedszkola, szkoły, przyjaciół, najbliższego środowiska. Konieczne jest zrozumienie tych rodziców oraz tworzenie grup wsparcia dla rodziny z dzieckiem niepełnosprawnym. Czytaj dalej →

Estetyka ubioru, higieny, taktu i szacunku wobec drugich to kwestie interesujące rodziców, nauczycieli, a przede wszystkim uczniów. Uczeń powinien dbać o wizerunek szkoły poprzez odpowiedni strój oraz schludny, estetyczny wygląd. Regulamin stroju szkolnego jest wspólnie ustalany przez nauczycieli, rodziców i uczniów. Każdy uczeń powinien go znać, akceptować i przestrzegać. W tym regulaminie mamy opis stroju codziennego, stroju galowego oraz ubioru nieakceptowanego. Codzienny strój szkolny nie powinien zawierać bluzek/sukienek z odsłoniętymi ramionami, plecami, dużym dekoltem, odsłaniających brzuch, ubrań prześwitujących, czy z nadrukami wulgarnymi, agresywnymi, erotycznymi. Jeżeli wszyscy nauczyciele i rodzice będą stawiali jednakowe wymagania w sprawie estetyki szkolnego ubioru codziennego i galowego oraz higieny ucznia, to efekty będą zadowalające. Moda pełni istotną rolę w życiu młodzieży, ale trzeba bronić uczniów przed bezkrytycznym jej uleganiu. Uczniowie chcą się wyróżniać strojem, fryzurą, biżuterią, ale ponieważ strój jest wyrazem szacunku dla innych, powinien być dostosowany do miejsca przebywania i okoliczności. Strój codzienny powinien być skromny, schludny, a wygląd zadbany i czysty. Czytaj dalej →