W procesie wychowawczym ważne miejsce zajmuje kształtowanie i rozwijanie trwałych i wielostronnych zainteresowań dzieci i młodzieży, w interakcji człowiek – świat. Zadaniem rodziców i wychowawców jest ustawiczne podtrzymywanie i rozbudzanie naturalnej ciekawości dziecka do poznawania świata, troska o rozwój wyobraźni młodego człowieka, umiejętności myślenia, samodzielności, wytrwałości i pracowitości. To ukierunkowana aktywność poznawcza, działania praktyczne powiązane z przeżywaniem różnorodnych uczuć. Po tym, jaką aktywność dziecko wybiera samodzielnie i z upodobaniem, jakimi sprawami i rzeczami chętnie się zajmuje, rozpoznajemy jego zainteresowania i uzdolnienia. Kategorie zainteresowań zmieniają się z wiekiem ucznia – może to być sport, muzyka, moda, film, języki obce, zagadnienia popularnonaukowe. Podsuwanie odpowiednich książek, zadań, problemów, tematów prac badawczych pobudza ciekawość młodych ludzi. Odkrywanie problemów na własną rękę, kontakt z osobami zainteresowanymi daną dziedziną, spotkania z rówieśnikami o podobnych zainteresowaniach w kołach przedmiotowych, artystycznych, sportowych dają dziecku przekonanie, że świat jest ciekawy i wart zainteresowania. Czytaj dalej →

Któż z nas nie pamięta emocji związanych z przygotowaniem się do szkolnej wycieczki. Wcale nierzadko wychowawcy „rozdawali role”, dzieląc uczniów na zespoły, z których np. jeden miał przygotować trasę, inny – dokładny plan poszczególnych dni, jeszcze inny miał zebrać jak najwięcej ciekawych informacji o zaplanowanych do zwiedzania obiektach. Był też zespół gospodarczy – odpowiedzialny za aprowizację i posiłki, a także finansowy do dokładnego zaplanowania kosztów wycieczki. Takie doświadczenie uczy planowania, kształtuje wyobraźnię i mobilizuje do odpowiedzialności. Trzeba się przecież wykazać, sprawdzić, by nie zawieść wychowawcy i kolegów. Już na wstępnym etapie towarzyszy więc uczniom doświadczenie współpracy, czasem sporów i dyskusji. Następuje uściślenie relacji i bliższego poznania swoich predyspozycji, a także wzajemnych potrzeb i oczekiwań. Czytaj dalej →

Liberalizacja procesu wychowania, upadek autorytetów, fałszywie pojmowana „wolność” wychowanka doprowadziły do kryzysu wychowania. Skutecznym sposobem na niepowodzenia pedagogiczne może być wychowanie religijne. W człowieku istnieje niegasnące pragnienie poznawania prawdy, piękna i miłości tej Najwyższej. Wychowanie religijne to poznawanie i rozumienie prawd wiary, rozumienie siebie i sensu własnego życia, nauka szacunku do siebie i drugiego człowieka. Bez Boga nie można poznać samego siebie oraz dojść do religijnej wrażliwości na świat. Trzeba mówić dzieciom o Bogu, dostarczać im przeżyć religijnych, zgłębiać naukę chrześcijańską, żyć wiarą. Naukę życia należy prowadzić według chrześcijańskich wartości, ukazywać i wdrażać konkretne zasady i normy. Fundamentalnym drogowskazem ludzkiego postępowania jest przykazanie miłości Boga, bliźniego, siebie, otaczającej nas przyrody, przestrzeganie Dekalogu. Czytaj dalej →

Ważnym problemem społecznym są uzależnienia wśród dzieci i młodzieży, dotyczące papierosów, alkoholu, dopalaczy, narkotyków, nadużywania telefonu komórkowego, Internetu. Ucieczka w świat wirtualny, sięganie po substancje psychoaktywne to rozwiązania zastępcze, mające na celu niwelowanie bólu emocjonalnego, stresu, samotności, pustki. Takie postępowanie nie rozwiązuje problemów, ale je pogłębia i prowadzi do uzależnienia. Substancje psychoaktywne niekorzystnie wpływają na pracę organizmu, prowadzą do zmian w zachowaniu, do trudności z nauką. Młodzież korzysta z tzw. „zestawu witaminowego” na przyrost masy mięśni lub na odchudzanie. Preparat o tej podstępnej nazwie zawiera dopalacze i sterydy niszczące zdrowie. Destruktywne jest także ustawiczne przywiązanie do telefonu komórkowego (fonoholizm), ciągłe wysyłanie SMS-ów, MMS-ów, utrudniające bezpośrednie kontakty interpersonalne. Czytaj dalej →

Konkretne działania i zachowania rodziców oraz członków rodziny stanowią dla dzieci swoisty kodeks postępowania: co wolno czynić, a czego nie wolno, co jest dobre, a co złe. Bezpieczeństwo, bliskość i więź emocjonalna między członkami rodziny umożliwia naturalne, proste wychowanie. Dziecko uczy się współpracy i współdziałania, poszanowania praw drugich, wyrzeczenia i ofiarności. Poznaje i przyjmuje wartości społeczne, tradycje, obyczaje, przejmuje rodzinne preferencje kulturowe, wartości religijne, duchowe. To rodzinne oddziaływanie na sferę psychiczno-uczuciową dziecka, w atmosferze miłości i życzliwości, kształtuje jego osobowość. Niebezpieczne jest wycofywanie się rodziców z wychowywania dzieci, akceptacja bezstresowego wychowania, zaspokajanie wszelkich zachcianek i coraz liczniejszych potrzeb. Należy wytyczać granice zachowania dziecka, być stanowczym i konsekwentnym, a podejmowane działania wychowawcze nie mogą być postrzegane jako przemoc wobec dziecka. Czytaj dalej →