Spo­tka­nia z oso­ba­mi zna­czą­cy­mi w na­szym ży­ciu od­gry­wa­ją do­nio­słą ro­lę wy­cho­waw­czą. Ro­dzi­ce, na­uczy­cie­le, księ­ża wpro­wa­dza­ją mło­de­go czło­wie­ka w świat war­to­ści, słu­żą po­mo­cą wy­cho­waw­czą mło­de­mu po­ko­le­niu. Po­nie­kąd wszy­scy je­ste­śmy wy­cho­waw­ca­mi, jed­nak aby to za­da­nie do­brze wy­peł­niać, trze­ba być czło­wie­kiem doj­rza­łym i od­po­wie­dzial­nym za to, co się w ży­ciu ro­bi. Do­bry na­uczy­ciel-wy­cho­waw­ca ja­sno wi­dzi cel, do któ­re­go zmie­rza, gło­szo­ne war­to­ści po­twier­dza swo­im ży­ciem, ko­cha dzie­ci i mło­dzież.

Jest od­waż­ny, mó­wi praw­dę, wy­ra­ża swo­je au­ten­tycz­ne prze­ko­na­nia, opo­wia­da się za za­sa­da­mi mo­ral­ny­mi, sta­je w obro­nie krzyw­dzo­nych, w od­po­wied­ni spo­sób upo­mi­na tych, któ­rzy po­stę­pu­ją źle, za­wsze słu­ży in­nym ra­dą i po­mo­cą. Ma świa­do­mość swo­ich obo­wiąz­ków i po­win­no­ści, usta­wicz­nie do­kształ­ca się, jest życz­li­wy i tak­tow­ny, czu­je się od­po­wie­dzial­ny za sie­bie i za in­nych. Swo­je za­da­nia i po­wo­ła­nie re­ali­zu­je w kom­pe­tent­ny spo­sób. Ce­chu­je go po­zy­tyw­ne po­dej­ście do dru­gie­go czło­wie­ka. Wspie­ra mło­dych w po­dej­mo­wa­nych wy­sił­kach, dba­jąc o ich so­lid­ne wy­kształ­ce­nie i wy­cho­wa­nie, o do­bry start w do­ro­słe ży­cie. Uczy sa­mo­dziel­no­ści w po­zna­wa­niu świa­ta oraz od­po­wie­dzial­no­ści za swo­je po­stę­po­wa­nie. Sku­tecz­ność na­ucza­nia kry­je się w po­sta­wie od­kry­wa­nia rze­czy­wi­sto­ści ra­zem z uczniem, w po­zna­wa­niu praw­dy.

Tym­cza­sem ma­le­je ro­la wy­cho­waw­cza ro­dzi­ny i szko­ły, zmniej­sza się pre­stiż za­wo­du pe­da­go­ga, a zwięk­sza­ją się wy­ma­ga­nia i pre­sja spo­łecz­na na na­uczy­cie­la. Pra­ca wy­cho­waw­cza czę­sto jest ni­we­czo­na po­przez oba­la­nie au­to­ry­te­tów, ośmie­sza­nie tra­dy­cyj­nych norm i war­to­ści mo­ral­nych, uspra­wie­dli­wia­nie za­cho­wań na­gan­nych mło­dzie­ży i roz­bu­dza­nie po­nad mia­rę ich po­trzeb he­do­ni­stycz­no-kon­sump­cyj­nych.

Dzień Edu­ka­cji Na­ro­do­wej skła­nia do re­flek­sji nad kon­dy­cją na­szej oświa­ty. Ko­niecz­ne jest do­ce­nie­nie trud­nej i bar­dzo od­po­wie­dzial­nej pra­cy na­uczy­cie­li-wy­cho­waw­ców. Po­trzeb­ne jest zro­zu­mie­nie i współ­pra­ca z ro­dzi­ca­mi, wła­dza­mi oświa­to­wy­mi i sa­mo­rzą­do­wy­mi, aby le­piej uczyć i wy­cho­wy­wać.

dr Jó­zef Wi­niar­ski re­dak­tor na­czel­ny