Przed nami kolejny rok szkolny, czas wspomagania rozwoju dzieci i młodzieży. Od rodziców, od dojrzałości osobowościowej i kompetencji psychopedagogicznych nauczycieli-wychowawców zależy, jakie będą kolejne pokolenia. Wśród dzieci i młodzieży szkolnej zauważamy sporo niepokojących zachowań. Uczniowie lekceważą normy przyjęte w regulaminie szkolnym, kłamią, używają nieprzyzwoitych słów, są napastliwi w słowach i czynach, nie interesują się nauką, nie wykonują poleceń nauczyciela, niszczą mienie szkolne. Stosują cyberprzemoc, wagarują, uciekają z domu, kradną, piją alkohol, zażywają narkotyki. Przyczyny trudności wychowawczych tkwią w dziecku (przyczyny biopsychiczne, źle ukierunkowana aktywność własna dziecka) i w środowisku: niezaspokojone podstawowe potrzeby dziecka, nadmierne wymagania, negatywne wzory postępowania w rodzinie, szkole, grupie rówieśniczej. Złe zachowanie ucznia często jest rezultatem niskiej samooceny oraz niepowodzeń szkolnych. Czytaj dalej →

Rodzina jest najważniejszą grupą życia społecznego. W rodzinie dziecko znajduje zrozumienie i wsparcie, jest wprowadzane w świat wartości, uczy się wzorów społecznego postępowania. Tylko poprzez osobiste doświadczenie miłości dziecko wie, czym jest miłość i uczy się miłości, uczy się okazywać ją innym. Szkoła wspiera rodziców poprzez realizację zajęć „wychowanie do życia w rodzinie”, przekazując rzetelną informację o seksualności człowieka, o pięknej i odpowiedzialnej miłości. Szkoła jest zobligowana podstawą programową, by uczeń znał argumenty biomedyczne, psychologiczne, społeczne i moralne za inicjacją seksualną dopiero w małżeństwie. Czytaj dalej →

Tempo życia sprawia, że brakuje nam czasu na spotkania, rozmowę, na prowadzenie dialogu, który odgrywa szczególną rolę w relacjach międzyludzkich. Dialog pomaga w odkrywaniu siebie, wzajemnym poznaniu, dochodzeniu do uzgodnień, które powinny być przestrzegane przez wszystkie strony. Dialog wymaga wspólnej płaszczyzny porozumienia, umiejętności rozmowy i słuchania, zrozumienia różnych punktów widzenia danego problemu. Potrzebny jest czas na uważne, aktywne słuchanie, niezbędne jest poczucie porozumienia i otwartości, szacunek i życzliwość wobec siebie. Postawa dialogu umożliwia proces wychowania i samowychowania, uczy miłości i szacunku do drugiego człowieka. Jeżeli dzieci i młodzież traktujemy z życzliwością, to z większą otwartością mówią oni o odczuciach i przeżyciach, są bardziej odpowiedzialni i samodzielni, osiągają lepsze wyniki w kształceniu. Czytaj dalej →

Język, którym się posługujemy, świadczy o nas, jest odbiciem naszego sposobu myślenia, osobowości, naszej kultury. Jest narzędziem myślenia i poznawania świata, wyrażania emocji, umożliwia komunikowanie się i oddziaływanie na innych. Jest składnikiem kultury państwa, który spaja naród, świadczy o jego odrębności oraz wspólnym pochodzeniu. Kultura języka to świadome i celowe posługiwanie się słowem mówionym i pisanym oraz umiejętność poprawnego mówienia i pisania. To słowa prawdy, rzetelne przekazywanie myśli, spokój i szacunek wobec rozmówcy. To rozmowa, która poszerza wiedzę, pomaga, buduje, motywuje do pozytywnego działania. To lektura, która uskrzydla intelektualnie i duchowo. Czytaj dalej →

Trwając w wyciszeniu, można odkryć wiele prawd, wyzbyć się napięć, poprawić równowagę psychiczną. Cisza jest formą wewnętrznego obcowania ze sobą i swoimi emocjami. Dlatego pedagogika ciszy jest potrzebna w programie kształcenia nauczycieli, a cisza jest niezbędna w nauczaniu i wychowaniu młodego pokolenia. Pedagogika ciszy to nie tylko „bycie cicho”. Cisza w sferze akustycznej oraz cisza przejawiająca się wewnątrz człowieka wpływają na nasze zachowanie, na komunikację interpersonalną, na przeżycia estetyczne i duchowe. Milczenie służy pogłębieniu życia wewnętrznego, uczy bycia opanowanym, uważnym, pomaga w odzyskaniu wewnętrznej harmonii. Milczenie mówi czasami więcej niż słowa. Dla rozwoju duchowego i psychicznego człowieka ład i harmonia biorą się ze spokojnego wnętrza. Wtedy JA może spotkać się z transcendencją. Czytaj dalej →

Człowiek został obdarzony przez Stwórcę wielką godnością. To wartość wrodzona, trwała, powszechna i zobowiązująca wszystkich do szacunku dla każdej osoby. Świadomość godności wiąże się z jej uznaniem, z troską o jej rozwój oraz pomocą innym w rozwijaniu jej. Człowiek wolny, rozumny, twórczy jest zdolny do działania wolnego, świadomego, odpowiedzialnego. Godność osoby jest wartością najwyższą, która uzasadnia zasady i normy postępowania oraz akty prawne. Godność człowieka przysługuje w równym stopniu każdej osobie. Uznanie przyrodzonej godności oraz równych i niezbywalnych praw wszystkich członków wspólnoty ludzkiej jest podstawą wolności i sprawiedliwości. Przestrzenią realizacji ludzkiej godności są wzajemne relacje z bliźnimi, które winne być oparte na życzliwości, miłości i solidarności. Szacunek dla siebie i drugiej osoby, prawa człowieka i ich przestrzeganie są przejawem poszanowania godności ludzkiej. Czytaj dalej →