Żyje wśród nas spora grupa osób nie­peł­no­spraw­nych. Ich pro­blemy zwią­zane ze zdro­wiem, edu­ka­cją, pracą za­wo­dową wy­ma­gają usta­wicz­nego ba­da­nia i po­dej­mo­wa­nia pro­gra­mów i dzia­łań uła­twia­ją­cych im co­dzienne ży­cie. W ostat­nich la­tach wiele się zmie­niło, stop­niowo li­kwi­do­wane są ba­riery men­talne, spo­łeczne, ar­chi­tek­to­niczne.

Wprowadzana jest w ży­cie idea spo­łecz­nej in­te­gra­cji osób nie­peł­no­spraw­nych.

Dzieci nie­peł­no­sprawne po­trze­bują szcze­gól­nej tro­ski o ich roz­wój, zro­zu­mie­nia, ser­decz­no­ści. Potrzebują ko­cha­ją­cych ich lu­dzi, wspa­nia­łych le­ka­rzy, na­uczy­cieli, do­brych ko­le­ża­nek i ko­le­gów. Rodzice, le­ka­rze i na­uczy­ciele wspól­nie mu­szą so­bie ra­dzić z pro­ble­mami nie­peł­no­spraw­no­ści dziecka.

W or­ga­ni­za­cji i me­to­dyce kształ­ce­nia dzieci nie­peł­no­spraw­nych za­cho­dzą zmiany. System edu­ka­cji od­cho­dzi od izo­la­cji dzieci nie­peł­no­spraw­nych i zmie­rza do peł­nej in­te­gra­cji ze śro­do­wi­skiem ró­wie­śni­czym, szkol­nym. Są two­rzone wa­runki ba­zowe i ka­drowe, aby dziecko nie­peł­no­sprawne mo­gło być włą­czone do klasy szkol­nej w śro­do­wi­sku za­miesz­ka­nia. Nauczyciele szkół spe­cjal­nych winni wspo­ma­gać kształ­ce­nie uczniów nie­peł­no­spraw­nych w kla­sach in­te­gra­cyj­nych, czy też uczą­cych się w kla­sach ogól­no­do­stęp­nych.

W pro­jek­cie roz­po­rzą­dze­nia w spra­wie stan­dar­dów kształ­ce­nia na­uczy­cieli na­leżne miej­sce zaj­muje pe­da­go­gika spe­cjalna. W przy­szło­ści na­uczy­ciele szkół ogól­no­do­stęp­nych będą le­piej przy­go­to­wani do pracy z dziećmi nie­peł­no­spraw­nymi.

Przebywanie ra­zem uczniów zdro­wych i uczniów nie­peł­no­spraw­nych sta­nowi szansę dla obu grup, ucząc ak­cep­to­wa­nia in­nych. Dzieci nie­peł­no­sprawne mają prawo ko­rzy­sta­nia ze wszyst­kich stopni i pro­fi­lów szkol­nic­twa, dla­tego trzeba two­rzyć ku temu do­bre wa­runki.

dr Józef Winiarski
re­dak­tor na­czelny