Ży­je wśród nas spo­ra gru­pa osób nie­peł­no­spraw­nych. Ich pro­ble­my zwią­za­ne ze zdro­wiem, edu­ka­cją, pra­cą za­wo­do­wą wy­ma­ga­ją usta­wicz­ne­go ba­da­nia i po­dej­mo­wa­nia pro­gra­mów i dzia­łań uła­twia­ją­cych im co­dzien­ne ży­cie. W ostat­nich la­tach wie­le się zmie­ni­ło, stop­nio­wo li­kwi­do­wa­ne są ba­rie­ry men­tal­ne, spo­łecz­ne, ar­chi­tek­to­nicz­ne.

Wpro­wa­dza­na jest w ży­cie idea spo­łecz­nej in­te­gra­cji osób nie­peł­no­spraw­nych.

Dzie­ci nie­peł­no­spraw­ne po­trze­bu­ją szcze­gól­nej tro­ski o ich roz­wój, zro­zu­mie­nia, ser­decz­no­ści. Po­trze­bu­ją ko­cha­ją­cych ich lu­dzi, wspa­nia­łych le­ka­rzy, na­uczy­cie­li, do­brych ko­le­ża­nek i ko­le­gów. Ro­dzi­ce, le­ka­rze i na­uczy­cie­le wspól­nie mu­szą so­bie ra­dzić z pro­ble­ma­mi nie­peł­no­spraw­no­ści dziec­ka.

W or­ga­ni­za­cji i me­to­dy­ce kształ­ce­nia dzie­ci nie­peł­no­spraw­nych za­cho­dzą zmia­ny. Sys­tem edu­ka­cji od­cho­dzi od izo­la­cji dzie­ci nie­peł­no­spraw­nych i zmie­rza do peł­nej in­te­gra­cji ze śro­do­wi­skiem ró­wie­śni­czym, szkol­nym. Są two­rzo­ne wa­run­ki ba­zo­we i ka­dro­we, aby dziec­ko nie­peł­no­spraw­ne mo­gło być włą­czo­ne do kla­sy szkol­nej w śro­do­wi­sku za­miesz­ka­nia. Na­uczy­cie­le szkół spe­cjal­nych win­ni wspo­ma­gać kształ­ce­nie uczniów nie­peł­no­spraw­nych w kla­sach in­te­gra­cyj­nych, czy też uczą­cych się w kla­sach ogól­no­do­stęp­nych.

W pro­jek­cie roz­po­rzą­dze­nia w spra­wie stan­dar­dów kształ­ce­nia na­uczy­cie­li na­leż­ne miej­sce zaj­mu­je pe­da­go­gi­ka spe­cjal­na. W przy­szło­ści na­uczy­cie­le szkół ogól­no­do­stęp­nych bę­dą le­piej przy­go­to­wa­ni do pra­cy z dzieć­mi nie­peł­no­spraw­ny­mi.

Prze­by­wa­nie ra­zem uczniów zdro­wych i uczniów nie­peł­no­spraw­nych sta­no­wi szan­sę dla obu grup, ucząc ak­cep­to­wa­nia in­nych. Dzie­ci nie­peł­no­spraw­ne ma­ją pra­wo ko­rzy­sta­nia ze wszyst­kich stop­ni i pro­fi­lów szkol­nic­twa, dla­te­go trze­ba two­rzyć ku te­mu do­bre wa­run­ki.

dr Jó­zef Wi­niar­ski
re­dak­tor na­czel­ny