Relacje międzyludzkie powinny zapewniać poczucie wzajemnego zrozumienia, przekazanie (lub odebranie) spostrzeżeń, opinii, poglądów, uczuć, potrzeb drugiej osoby. Komunikowanie ma wzajemnie ubogacać, pobudzać do umysłowego i duchowego rozwoju. Stąd konieczność unikania wieloznaczności słów i gestów, manipulacji słowem, braku odpowiedzialności za słowa.

Dobrą komunikację zapewniają nie tylko odpowiednio dobrane słowa i gesty, ale także umiejętność słuchania, wczuwania się w sytuację naszego rozmówcy. Często dzieci nie potrafią lub nie chcą rozmawiać z dorosłymi na dany temat. W kontaktach z nimi musimy wytworzyć atmosferę bezpieczeństwa i zaufania, przyjaznego klimatu wychowawczego. Poświęcajmy dzieciom więcej uwagi, słuchajmy ich uważnie, mówmy do nich językiem konkretnym, dostosowując treści do dziecięcej wyobraźni i możliwości percepcyjnych.

Umiejętności komunikacyjne ułatwiają dzieciom uczenie się, podnoszą poczucie ich wartości, przyczyniają się do sukcesu szkolnego. Jednakże w szkole należy poświęcić więcej czasu na wyrabianie tych kompetencji.

Obserwujemy ogromne zmiany w sposobie komunikowania się: e−maile, telefon komórkowy, sms−y, dążenie do skrótowości, skłonność do posługiwania się żargonem medialnym. Dbajmy o kulturę języka, przywracajmy właściwe znaczenie słowom, aby opisywały rzeczywistość jasno i wyraźnie, by komunikacja międzyludzka była narzędziem prawdy i poszanowania godności osoby, a nie instrumentem manipulacji i demoralizacji.

Od wzajemnych relacji osobowych zależy komfort naszego życia.


dr Józef Winiarski
redaktor naczelny