Re­la­cje mię­dzy­ludz­kie po­win­ny za­pew­niać po­czu­cie wza­jem­ne­go zro­zu­mie­nia, prze­ka­za­nie (lub ode­bra­nie) spo­strze­żeń, opi­nii, po­glą­dów, uczuć, po­trzeb dru­giej oso­by. Ko­mu­ni­ko­wa­nie ma wza­jem­nie ubo­ga­cać, po­bu­dzać do umy­sło­we­go i du­cho­we­go roz­wo­ju. Stąd ko­niecz­ność uni­ka­nia wie­lo­znacz­no­ści słów i ge­stów, ma­ni­pu­la­cji sło­wem, bra­ku od­po­wie­dzial­no­ści za sło­wa.

Do­brą ko­mu­ni­ka­cję za­pew­nia­ją nie tyl­ko od­po­wied­nio do­bra­ne sło­wa i ge­sty, ale tak­że umie­jęt­ność słu­cha­nia, wczu­wa­nia się w sy­tu­ację na­sze­go roz­mów­cy. Czę­sto dzie­ci nie po­tra­fią lub nie chcą roz­ma­wiać z do­ro­sły­mi na da­ny te­mat. W kon­tak­tach z ni­mi mu­si­my wy­two­rzyć at­mos­fe­rę bez­pie­czeń­stwa i za­ufa­nia, przy­ja­zne­go kli­ma­tu wy­cho­waw­cze­go. Po­świę­caj­my dzie­ciom wię­cej uwa­gi, słu­chaj­my ich uważ­nie, mów­my do nich ję­zy­kiem kon­kret­nym, do­sto­so­wu­jąc tre­ści do dzie­cię­cej wy­obraź­ni i moż­li­wo­ści per­cep­cyj­nych.

Umie­jęt­no­ści ko­mu­ni­ka­cyj­ne uła­twia­ją dzie­ciom ucze­nie się, pod­no­szą po­czu­cie ich war­to­ści, przy­czy­nia­ją się do suk­ce­su szkol­ne­go. Jed­nak­że w szko­le na­le­ży po­świę­cić wię­cej cza­su na wy­ra­bia­nie tych kom­pe­ten­cji.

Ob­ser­wu­je­my ogrom­ne zmia­ny w spo­so­bie ko­mu­ni­ko­wa­nia się: e−maile, te­le­fon ko­mór­ko­wy, sms−y, dą­że­nie do skró­to­wo­ści, skłon­ność do po­słu­gi­wa­nia się żar­go­nem me­dial­nym. Dbaj­my o kul­tu­rę ję­zy­ka, przy­wra­caj­my wła­ści­we zna­cze­nie sło­wom, aby opi­sy­wa­ły rze­czy­wi­stość ja­sno i wy­raź­nie, by ko­mu­ni­ka­cja mię­dzy­ludz­ka by­ła na­rzę­dziem praw­dy i po­sza­no­wa­nia god­no­ści oso­by, a nie in­stru­men­tem ma­ni­pu­la­cji i de­mo­ra­li­za­cji.

Od wza­jem­nych re­la­cji oso­bo­wych za­le­ży kom­fort na­sze­go ży­cia.


dr Jó­zef Wi­niar­ski
re­dak­tor na­czel­ny