Relacje mię­dzy­ludz­kie po­winny za­pew­niać po­czu­cie wza­jem­nego zro­zu­mie­nia, prze­ka­za­nie (lub ode­bra­nie) spo­strze­żeń, opi­nii, po­glą­dów, uczuć, po­trzeb dru­giej osoby. Komunikowanie ma wza­jem­nie ubo­ga­cać, po­bu­dzać do umy­sło­wego i du­cho­wego roz­woju. Stąd ko­niecz­ność uni­ka­nia wie­lo­znacz­no­ści słów i ge­stów, ma­ni­pu­la­cji sło­wem, braku od­po­wie­dzial­no­ści za słowa.

Dobrą ko­mu­ni­ka­cję za­pew­niają nie tylko od­po­wied­nio do­brane słowa i ge­sty, ale także umie­jęt­ność słu­cha­nia, wczu­wa­nia się w sy­tu­ację na­szego roz­mówcy. Często dzieci nie po­tra­fią lub nie chcą roz­ma­wiać z do­ro­słymi na dany te­mat. W kon­tak­tach z nimi mu­simy wy­two­rzyć at­mos­ferę bez­pie­czeń­stwa i za­ufa­nia, przy­ja­znego kli­matu wy­cho­waw­czego. Poświęcajmy dzie­ciom wię­cej uwagi, słu­chajmy ich uważ­nie, mówmy do nich ję­zy­kiem kon­kret­nym, do­sto­so­wu­jąc tre­ści do dzie­cię­cej wy­obraźni i moż­li­wo­ści per­cep­cyj­nych.

Umiejętności ko­mu­ni­ka­cyjne uła­twiają dzie­ciom ucze­nie się, pod­no­szą po­czu­cie ich war­to­ści, przy­czy­niają się do suk­cesu szkol­nego. Jednakże w szkole na­leży po­świę­cić wię­cej czasu na wy­ra­bia­nie tych kom­pe­ten­cji.

Obserwujemy ogromne zmiany w spo­so­bie ko­mu­ni­ko­wa­nia się: e−maile, te­le­fon ko­mór­kowy, sms−y, dą­że­nie do skró­to­wo­ści, skłon­ność do po­słu­gi­wa­nia się żar­go­nem me­dial­nym. Dbajmy o kul­turę ję­zyka, przy­wra­cajmy wła­ściwe zna­cze­nie sło­wom, aby opi­sy­wały rze­czy­wi­stość ja­sno i wy­raź­nie, by ko­mu­ni­ka­cja mię­dzy­ludzka była na­rzę­dziem prawdy i po­sza­no­wa­nia god­no­ści osoby, a nie in­stru­men­tem ma­ni­pu­la­cji i de­mo­ra­li­za­cji.

Od wza­jem­nych re­la­cji oso­bo­wych za­leży kom­fort na­szego ży­cia.


dr Józef Winiarski
re­dak­tor na­czelny