Na­sze cza­sy cha­rak­te­ry­zu­je brak wraż­li­wo­ści na war­to­ści uni­wer­sal­ne, re­la­ty­wizm po­staw, li­be­ra­lizm, za­cie­ra­nie róż­ni­cy po­mię­dzy do­brem a złem, praw­dą a fał­szem. Przy­by­wa mło­dych osób za­gu­bio­nych w śro­do­wi­sku spo­łecz­nym, ma­ją­cych po­czu­cie ne­ga­tyw­ne­go na­sta­wie­nia oto­cze­nia do nich, re­agu­ją­cych wro­go wo­bec dru­gich. Prze­ja­wia­ją oni brak wraż­li­wo­ści mo­ral­nej oraz kry­ty­cy­zmu w dzia­ła­niu, dą­żą do szko­dze­nia in­nym, oszu­ku­ją, kła­mią, od­rzu­ca­ją au­to­ry­te­ty. Po­czu­cie od­rzu­ce­nia, czy wręcz skrzyw­dze­nia przez naj­bliż­szych, przez śro­do­wi­sko sta­je się czę­sto uspra­wie­dli­wie­niem ich na­gan­ne­go po­stę­po­wa­nia.

Dla­cze­go mło­dy czło­wiek za­cho­wu­je się agre­syw­nie, jest zdol­ny do czy­nów nisz­czy­ciel­skich, na­sy­co­nych wro­go­ścią? Przy­czyn na­le­ży szu­kać w śro­do­wi­skach kształ­tu­ją­cych oso­bo­wość mło­de­go czło­wie­ka – w pa­to­lo­gii ży­cia ro­dzin­ne­go, nie­wy­dol­no­ści wy­cho­waw­czej ro­dzi­ców, sto­so­wa­niu prze­mo­cy wo­bec dzie­ci, al­ko­ho­li­zmie, awan­tu­rach, bra­ku po­sza­no­wa­nia dru­giej oso­by.

Za­sta­nów­my się nad tym, jak dzie­ci i mło­dzież ma­ją zor­ga­ni­zo­wa­ny czas przed i po lek­cjach, czy na­uczy­cie­le ma­ją czas i wła­ści­wy kon­takt z ucznia­mi, czy każ­dy uczeń ma szan­sę na od­nie­sie­nie suk­ce­su edu­ka­cyj­ne­go? Szko­ła po­win­na ści­ślej współ­pra­co­wać z do­mem ro­dzin­nym, po­lep­szyć po­moc psychologiczno−pedagogiczną dla uczniów, ro­dzi­ców i na­uczy­cie­li, zmniej­szyć licz­bę uczniów w kla­sach, or­ga­ni­zo­wać we­dług po­trzeb świe­tli­ce, pro­wa­dzić wię­cej in­te­re­su­ją­cych za­jęć po­za­lek­cyj­nych, zbie­rać in­for­ma­cje o za­gro­że­niach, o cier­pie­niach fi­zycz­nych i psy­chicz­nych uczniów i od­po­wied­nio na nie re­ago­wać.

Pa­mię­taj­my, że obo­wiąz­kiem ro­dzi­ca, nauczyciela−wychowawcy, do­ro­słej oso­by jest za­pew­nie­nie bez­pie­czeń­stwa każ­de­mu mło­de­mu czło­wie­ko­wi.

dr Jó­zef Wi­niar­ski
re­dak­tor na­czel­ny