Dom ro­dzin­ny ma nie­zby­wal­ne pra­wo do opie­ki, wy­cho­wa­nia i kształ­ce­nia dzie­ci. Mi­łość mał­żeń­ska, mi­łość ro­dzi­ciel­ska jest wa­run­kiem ko­niecz­nym wy­peł­nia­nia po­win­no­ści do­mu ro­dzin­ne­go. Wy­cho­wa­nie i kształ­ce­nie dzie­ci i mło­dzie­ży po­trze­bu­je współ­dzia­ła­nia ro­dzi­ców z na­uczy­cie­la­mi i in­ny­mi śro­do­wi­ska­mi wy­cho­waw­czy­mi. Mar­twe za­pi­sy w pra­wie oświa­to­wym, do­ty­czą­ce spo­łecz­nych or­ga­nów w sys­te­mie oświa­ty, nie wy­star­czą, po­trzeb­na jest więk­sza ak­tyw­ność ro­dzi­ców w uspo­łecz­nia­niu edu­ka­cji.

Po­trzeb­ne jest za­ufa­nie, że prze­ka­zy­wa­ne in­for­ma­cje o dziec­ku – dom/szkoła, szkoła/dom – słu­żą do­bru dziec­ka. Ro­dzi­ce i na­uczy­cie­le mu­szą po­ma­gać so­bie w po­zna­wa­niu dziec­ka, w usta­la­niu in­dy­wi­du­al­nej dro­gi je­go roz­wo­ju. Efek­ty pra­cy pe­da­go­gicz­nej za­le­żą od zna­jo­mo­ści po­trzeb, zdol­no­ści i za­in­te­re­so­wań ucznia, od za­pew­nie­nia kli­ma­tu bli­sko­ści, sza­cun­ku, mi­ło­ści oraz po­sza­no­wa­nia god­no­ści każ­de­go czło­wie­ka.

Ma­my wie­le przy­kła­dów zna­ko­mi­tej współ­pra­cy ro­dzi­ców ze szko­łą – pro­wa­dze­nie po­rad­nic­twa za­wo­do­we­go, przy­go­to­wa­nie uro­czy­sto­ści, wy­cie­czek, za­jęć po­za­lek­cyj­nych, or­ga­ni­zo­wa­nie po­mo­cy dla uczniów za­gro­żo­nych i bied­nych.

Ist­nie­je po­trze­ba czę­stych, bez­po­śred­nich spo­tkań, kon­tak­tów ro­dzi­ców z na­uczy­cie­la­mi. Nie­zbęd­na jest umie­jęt­ność mó­wie­nia i słu­cha­nia o spra­wach mło­dych lu­dzi, po­trzeb­na jest wie­dza o bu­do­wa­niu pra­wi­dło­wych re­la­cji in­ter­per­so­nal­nych.

Waż­ne, aby kon­tak­ty bez­po­śred­nie uzu­peł­niać roz­mo­wa­mi te­le­fo­nicz­ny­mi, e−mailami, in­for­ma­cja­mi do­stęp­ny­mi w dzien­ni­ku elek­tro­nicz­nym. Ro­dzi­ce mu­szą mieć więk­szy wpływ na ży­cie szko­ły.

dr Jó­zef Wi­niar­ski
re­dak­tor na­czel­ny